'

Nederland-Belgie

Dag 1 

 

 

13 mei 2014

Route                    : Assen - Apeldoorn

Afstand                 : 116,5 km

Gemid. snelheid : 20km p/u

Weer                     : wisselend bewolkt, fris met in de middag meer zon

De kop is er af. Was het vertrek in eerste instantie gepland op 05 mei, door het slechte weer en een opgelopen verkoudheid heb ik het vertrek met een week uitgesteld. Het kwam in die week echt met bakken uit de hemel. Ik heb het vandaag droog gehouden maar het was wel fris, zeker in de ochtend. Als je tijdens de rustpauzes uit de wind in het zonnetje zat was het best wel aangenaam maar als de donkere wolken voorbij kwamen voelde je direct een daling in temperatuur. De hele route de wind schuin van achteren gehad waardoor de afstand fluitend werd afgelegd, een prima fietsdag dus.

 

Omdat de route langs Apeldoorn liep heb ik in de loop van de dag een ex- collega gebeld met het verzoek of ik bij hem op de kazerne kon overnachten. Dat scheelde mij weer een koude nacht in een tentje op de camping en in het bedrijfsrestaurant heb ik de nodige macaroni naar binnen kunnen werken. Erik bedankt voor de gastvrijheid, ik zal een goed woordje voor je doen bij de commandant. Na verder nog een paar bekenden te hebben gesproken leek het net of ik niet weg was geweest, ik werd helemaal bijgepraat en kon als het moest zo weer beginnen.

Morgen heb ik het voornemen om naar Breda te fietsen, maar eerst nog een nachtje lekker slapen in een vertrouwde omgeving.

 

 

Dag 2  14 mei  

Route                    : Apeldoorn - Veen

Afstand                 : 110km

Gemid. snelheid : 20,1 km p/u

Weer                     : zon en later regen, verder wisselend bewolkt, in de avond veel wind

 

Heerlijk geslapen vannacht. Erik en ik hadden elkaar beloofd niet te gaan snurken en daar we hebben we ons aan gehouden, ik heb niets gehoord. 06:30 uur uit bed en na een uitgebreid ontbijt en de nodige extra broodjes te hebben belegd voor onderweg was ik 08:30 uur weer op de fiets met een heerlijk zonnetje. Doelstelling was Breda maar onderweg heb ik in de middag  de nodige buien over me heen gekregen waarvoor ik ben gaan schuilen. Dat schuilen heeft me de nodige oponthoud gezorgd en om nu gelijk als een bikkel door de regen te gaan fietsen zag ik niet zo zitten, dan maar geen bikkel.

 

Wat ik vandaag heb geleerd is om niet de fietsbordjes te volgen maar gewoon je GPS. Fietsbordjes willen nog wel eens ophouden te bestaan en dan weet je niet meer waar je bent. Kijk je dan weer op je GPS dan geeft hij aan dat je weer vrolijk terug mag fietsen. Mijn GPS volgt niet de alleen de fietspaden maar ook ontzettend mooie kleine boerenweggetjes, geweldig is dat.

 

Ik sta nu op een kleine camping in het dorpje Veen aan de afgedamde Maas (nooit van gehoord) vlakbij de brug over de Bergsche Maas bij Opheusden. De camping heeft helaas geen droog mogelijkheden, dus het is te hopen dat m'n fietskleding aan het waslijntje morgen bij vertrek een beetje droog is. Gezien de hoge luchtvochtigheid heb ik daar niet zo veel illusie in, ik zie wel.

Ik bemerk tijdens het koken dat ik me de tentroutine nog niet helemaal eigen heb gemaakt, m.a.w. het is een grote zooi waar nog geen structuur in zit. Ik ben nog te veel aan het zoeken en doen om alles z'n plek te laten krijgen, het zit nog niet helemaal in m'n systeem. Meestal duurt dat drie dagen en dan loopt het gesmeerd, maar...... ik heb heerlijk gegeten.

De zon verplaatst zich nu langzaam richting de horizon en ik bemerk dat het al aardig fris begint te worden. Ik lig er denk ik vroeg in vanavond. De volgende overnachting is ergens in Belgie.

 

 

Dag 3  15 mei

Route                    : Veen - Gierle (Belgie)

Afstand                 : 95,3 km

Gemid. snelheid :     19,3km p/u

Weer                     : wisselend bewolkt, fris tot koud in de ochtend, `s middags een beetje zon en wat warmer.

 

Tjonge tjonge wat een nacht. Volgens de campingbeheerder was het die nacht 2 graden en dan vlak aan het water met de wind strak op de tent voelt dat als een extra bonus, heerlijk vochtig en geweldig voor je botten. 02:30 werd ik wakker van de kou ondanks mijn thermo ondergoed, fleece en wollen sokken. Mijn slaapmatje en slaapzak zijn niet echt op deze temperatuur berekend. Ik dacht even dat het nooit 6:30 uur zou worden. Het heeft even geduurd voordat alles ingepakt was en ik kon gaan fietsen. Het was toen regelrecht naar de Macdonalds voor een ontbijtje met drie koppen koffie om warm te worden. De hele ochtend was er een snijdende koude wind en een zon die maar niet aangenamer wilde worden. Volgens mij heb ik een ander weerbericht gelezen. Om drie uur ben ik gestopt bij de camping de Lilse Bergen. Een grote camping met mij als enige gast, gezellig. Van de campingbeheerder heb ik een extra deken gekregen, ik keek waarschijnlijk een beetje zielig uit m'n ogen. Het zal opnieuw koud gaan worden, Ik ga het meemaken.

 

 

Dag 4 16 mei

Route                    : Gierle - Grimbergen

Afstand                 : 110 km

Gemid. snelheid :     19,1km p/u

Weer                     : super mooi weer met enkel zon, windje in de rug

 

Vannacht beduidend beter geslapen met dank aan de "chef de camping" voor zijn deken. Ik heb een heel vernuftig luchtbedje die fantastisch ligt en klein op te vouwen is, maar er zit alleen lucht in en geen isolatiemateriaal. Het bedje is bedoeld voor temperaturen voor boven de 10gr en niet voor vorst op de grond. Ik werd onderkoeld van de kou die uit de grond optrok. De deken heeft vannacht in ieder geval zijn werk gedaan en ik heb redelijk tot goed geslapen. Bij een outdoorzaak (reed ik zomaar langs) gelijk een dun isomatje gekocht. Niet alle campingbazen zijn zo genereus om dekens af te staan.

 

Ik stond op met een strak blauwe hemel. Was de temperatuur om 06:20 uur nog ongeveer 4 graden, rond 09:00 uur moest ik de kleding al aanpassen. Een lekker zonnetje, aangename temperatuur en wind in de rug. Deze fietsdag geef ik een 9,8. Zelden beter fietsweer meegemaakt.

 

In het plaatsje Belaer ben ik mijn eerste pelgrim tegengekomen, een wandelaar weliswaar maar het maakte de lunch bij het standbeeld in het centrum er niet minder om. Piet uit Pijnacker, 63 jaar en doet de Camino in etappes. Vandaag was zijn laatste dag en hij gaat vanavond met de trein weer terug naar huis. In juli vertrekt hij weer vanuit Belaer voor twee weken voor de volgende etappe en zo vervolgens tot in Santiago. Respect hoor, lopen ..... dat is niks voor mij. De tweede pelgrimganger zag ik in Mechelen op een stadsfiets met een krantentas achterop, zo kan het dus ook. Het bleef deze keer bij een hand opsteken want we hadden op dat moment al onze aandacht nodig met het drukke verkeer. Wie weet zien we elkaar later op de route.

 

Je moet scherp de GPS in de gaten houden want je rijdt zo een zijweggetje of straatje voorbij, je gaat werkelijk zigzaggend door het landschap en dorpjes. De Belgen hebben niet bepaald de fietspaden uitgevonden, je weet af en toe niet of het de stoep of een fietspad is, je beseft het pas wanneer er achter je getoeterd wordt. De fietspaden liggen vaak vol met rotzooi en het gaat op en af bij uitritten en zijwegen. Ik ben op een gegeven moment gewoon op de weg gaan fietsen met tevens minder risico op lekke banden.

 

In de middag heb ik de lange fietsbroek verwisseld voor een korte, het werd nu echt warm. Ik heb voor de zichtbaarheid een fluoriderend geel wielershirtje aangeschaft maar die had ik niet hoeven mee te nemen want die witte benen van mij lijken wel koplampen. Ziet er niet uit.

 

Ik ben vandaag beland in het plaatsje Grimbergen. Het ligt helaas 12 km uit de route maar ik moest bij 97km kiezen tussen nog 40 km op de route naar de volgende camping of links uit de flank. Ik heb maar gekozen voor het laatste. Vanavond ga ik een hele grote pizza eten en vroeg, nee, heel vroeg naar bed. 

 

Dag 5  17 mei

Route                    : Grimbergen - Tournai

Afstand                 : 110 km

Gemid. snelheid     :  18,8 km p/u

Weer                    : super mooi weer met enkel zon, windje in de rug

 

Ik werd 08:30 uur pas wakker. Nu ik een isolatiematje heb wordt ik niet meer vanzelf wakker door de kou. Ik ben 22:20 uur gaan slapen. Normaal gesproken lees ik altijd eerst wat voor het slapen maar daar had ik nu even geen trek in. 10 uur aan een stuk geslapen, ik kan me niet herinneren wanneer dat voor het laatst is geweest. Ik zal het wel nodig gehad hebben.

 

Hoe dan ook ik was helemaal uitgerust. Ik heb rustig de boel ingepakt en nog wat aan de afstelling van de remmen gesleuteld. 10:45 ben ik gaan rijden in korte broek en een dun hardloop hemdje. Het zou een warme dag gaan worden. Eerst 7 minuten op de camping rondjes gereden om warm te worden. De weg die ik moest hebben begon direct bij de camping met een steile helling omhoog. Doe je dat zonder warming up dan is de kans groot dat je rare geluiden gaat horen in je benen. De mensen keken wel raar op dat ik 5x keer voorbij kwam rijden, waarschijnlijk dachten ze dat ik geen afscheid kon nemen.

 

Het werd me een "heuvelig" dagje wel. De heuvels waren niet hoog maar wel zeer frequent met soms stukken van 10%. Toen ik m'n ritme eenmaal had gevonden en met welke tandwielverhouding ik het beste kon gebruiken ging het eigenlijk best wel soepel. Veel gestopt om water in te slaan. Fietsend uit de wind en hellinkje op liep de temepratuur snel op. Ik heb wel 6 liter gedronken vandaag. De waypoints die ik heb gedownload gaan min of meer allemaal langs kerken in het centrum van een dorp of stad. Er zijn mooie en minder mooie bij maar op een gegeven moment had ik het wel gezien en nam ik shortcuts om het centrum te vermijden.

Er was behoorlijk wat verkeer op de weg vandaag. Ik had soms ogen te kort. Ik kan niet anders zeggen maar de Belgen houden echt rekening met je in het verkeer. Tot nu toe niet één automobilist gezien die gevaarlijke capriolen uithaalde met inhalen of het geven van voorrang. Ze stoppen bijna allemaal voor je. Het zal ook wel wat te maken hebben met de ligfiets. Aan de reacties te horen zien ze die niet vaak. Verder wordt je direct herkend als pelgrim fietser, je hoeft niet uit te leggen waar je naar toe gaat.

Halverwege de rit was de weg afgezet voor een wielerronde van semi-profs, ik kwam net op tijd om ze langs te zien speren. Ik stond in een flauwe bocht waar het peleton vol gas doorheen kwam zetten. Je moet best wel lef hebben om met die snelheid met zijn allen zo dicht op elkaar zo door die bocht te gaan, 1 verkeerde beweging en de ravage is niet te overzien, stuurvast heet dat. Direct na het passeren werd de weg weer vrij gegeven en kon ik mijn weg vervolgen achter het peloton aan.

18:30 uur kwam ik aan op de camping, ik voelde me nog opvallend goed, ik was wel moe maar zeker niet kapot. Tournai ligt tegen de grens van Frankrijk, nog even en dan heb ik België ook weer gehad.

Morgen nog een dagje fietsen en afhankelijk van de omgeving en de camping bekijk ik of ik een rustdag ga nemen. Als ik me goed voel stel ik het nog even uit. Voor het volgende verslag zie Frankrijk.

 

Frankrijk

Dag 6  18 mei

 

Route                    : Tournai - Seraucourt le grand (13 km zuid van Saint Quentin)

Afstand                 : 135 km

Gemid. snelheid     :  17,5km p/u

Weer                     : super mooi weer en heet, windje in de rug, draaiend naar ZO

Om 9:00 op de fietst gestapt richting het zuiden. De etappe is vanuit Tournai in beginsel vlak maar na een kilometer of 30 kwamen ze weer, de heuvels, alleen nu wat hoger. Zo krijg je een aardige trainingsopbouw voor de echte jongens, de Pyreneeën.

De temperatuur steeg ook een paar graadjes tot bloedheet in de middag. De zonnebrand met factor 20 is te weinig voor een hele dag fietsen. Op een ligfietst verbrand je alleen op specifieke delen van het lichaam. Bij mij zijn dat m'n knieen en scheenbenen en op mijn armen zie je vanwege de zithouding met het bovenstuur, een vreemd patroon, . Doordat de route zuidwestelijk verloopt is mijn gezicht aan de linkerkant verbrand en rechts is dat een stuk minder. Ik heb onderweg factor 50 zonnebrand gekocht anders hangen de vellen binnenkort aan m'n lichaam.

In het begin van de dag zag ik een fietser die ik twee dagen eerder zag staan in Aalst bij een markt, alleen hij reed nu naar het noorden en ik naar het zuiden. Bij het passeren zeiden we elkaar gedag maar een paar meter verder dacht ik "hier klopt iets niet". Ik weer achterom kijken en roepen "hallo, heb je even?" Hij ook stoppen en ik vroeg hem waar hij naar toe ging. "Naar Santiago" zei hij. Volgens mij ga je de verkeerde kant op, zei ik. Zei hij; "grappig, dat dacht ik ook van jou, waarom rijdt hij nu naar het noorden?" Al met al kwam hij er achter dat hij inderdaad naar het noorden reed. Gelukkig was het niet zo'n lang stuk, maar toch. Het was een Belg uit Antwerpen die zichzelf drie weken heeft gegeven om de route te fietsen. Best wel pittig maar hij legt zomaar 170 km op een dag af. Voor mij iets teveel van het goede. We zijn toen samen even opgereden en daarna volgde hij zijn eigen route en ik de mijne. Persoonlijk vind ik alleen fietsen prettiger, eigen tempo, je eigen rust bepalen en geen discussies over de route. Ik hoor van veel fietsers dat ze liever alleen rijden.

Je komt best veel reizigers tegen op de route en niet alleen pelgrimgangers. Ik heb een jongen gezien van 24 jaar met een schotse kilt, t-shirtje en rugzak. Hij ging te voet naar Ankara. Hij is vanuit Schotland komen lopen via Harwich, overgestoken naar Hoek van Holland en zo vervolgens naar Ankara. Op mijn vraag vanwaar die drijfveer zei hij dat hij dit avontuurlijk vond en verder niets te doen had. Hij wilde er acht maanden voor uittrekken. Hoe hij terug moest komen wist ie nog niet. Aparte jongens, die Schotten.

Een andere jongeman was vandaag begonnen aan zijn fietsreis naar Vietnam, geweldig. Ik was gewoon jaloers op zijn fiets. Hij had werkelijk over alles nagedacht, topkwaliteit in alle details. Zo zie je elkaar onderweg en dan stoppen we even en maken we een praatje, hartstikke leuk.

Nadeel van het noorden van Frankrijk is dat er weinig campings op de route liggen. Vandaag heb ik daarom 135 km heuvel op en heuvel af moeten fietsen om bij de eerst volgende camping op de route te komen. Heuvel op soms niet sneller dan 8 kmp/u maar heuvel af is mijn top nu 58 km p/u. Jammer dat heuvel op langer duurt dan heuvel af, het geeft je het idee dat je alleen maar omhoog gaat. 19:15 uur kwam ik gesloopt op de camping aan en wie zag ik een uurtje later ook arriveren..... onze Belg.

 

Op de camping waren al meerdere Santiago gangers aanwezig, allemaal mensen tussen de 50 en 65 jaar. Toen ze mijn verhitte hoofd zagen kreeg ik gelijk een pizza en een biertje toegeschoven, die was een minuutje later op, ik zat er echt doorheen, bedankt mensen.

Ik pak de volgende morgen een rustdag en die ga ik benutten om een opkomende blessure te onderdrukken. Een peesaanhechting bij mijn linkerknie is gevoelig geworden door het trekken aan de pedalen bij het heuvelop fietsen. Ik heb de laatste 20 km daarom alleen maar tegen de pedalen geduwd om de knie te ontzien. Dat wordt een puntje van aandacht, oppassen dus.

 

Verder een gezellige avond gehad en de volgende dag gezamelijk ontbeten en afscheid genomen. De Belg zie ik waarschijnlijk niet meer maar de overigen kom ik wel weer tegen. Verder ga ik helemaal niets doen op de rustdag dan alleen m'n knie veel koelen met icepacks.

 

 

Dag 7   19 mei

Vandaag rustdag genomen. Ik heb geprobeerd de stekkeraansluiting voor de tablet weer werkend te krijgen en dat is gedeeltelijk gelukt. Hij moet eigenlijk vervangen worden maar in Frankrijk valt het niet mee om buiten de steden aan kabeltjes, stekkertjes of laders te komen. Er zijn domweg geen winkels te vinden die dit soort onderdelen los verkopen of je moet gelijk een telefoon erbij nemen. Als het plugje op een bepaalde manier in de tablet wordt gestoken dan lukt het wel.

 

De dag stond verder in het teken van rustig aan, icepacks op de knie en een beetje luieren in de schaduw, best wel saai eigenlijk. 's middags druppelde rond 16:00 uur weer de nodige pelgrimgangers binnen met ieder zijn eigen verhaal. Twee mannen van 63 en 68 jaar doen dezelfde route als ik, heen de Jacobsroute, terug de route "langs oude wegen". Ze trekken er dezelfde tijd voor uit alleen willen ze op de heenweg door Parijs terwijl ik de westelijke route neem. We komen elkaar vast wel weer tegen ergens bij Tours.

 

Dag 8 /20 mei

Seraucourt le Grand - Clermont

Afstand: 120 km

Gem. Snelheid: 17,5 km p/u

Er moest vandaag weer een lange route worden gereden naar de volgende camping, 120 km om precies te zijn. Ik ben 07:15 uur gestart met een lichte bewolking en ja hoor, wind schuin tegen. Later kwam toch even de zon doorzetten en nu gelukkig niet zo heet. De temperatuur was perfect. Ik ben zo vroeg van start gegaan om het rustig aan te doen vanwege de knie. De route had maar een paar steile klimmetjes en de rest was, laten we het maar glooiend noemen.

 

Tot aan kilometer 80 ging het goed en had ik weinig problemen met de blessure maar daarna begon de kniepees toch weer op te spelen. Ik heb op een gegeven moment met een rol isolatieband het onderbeen net onder de knie afgetaped zodat de belasting op de pees wat zou gaan minderen. Een diclofinac pilletje erbij en ik moet zeggen, het ging daara een stuk beter. Of het nu die tape is, de diclofinac (the-fly-over-the-mountain-pil) of beide, het werkte wel. De pijn nam zeker met 80 % af en ik heb zo rustig de route kunnen uitrijden. Ik kwam best fit op de camping aan. Helaas de laatste 10 km in de stromende regen gereden. Het kwam werkelijk met bakken naar beneden, met behoorlijke windstoten in de buien, dat was wat minder.

 

In kon het opzetten van de tent in de regen uittesten. Ik heb deze tent met opzet gekozen omdat de buitentent vrij snel op te zetten is. Eenmaal opgezet kan je direct je spullen er onder kwijt en kan je rustig en droog de binnentent opbouwen. De tent is verder groot en hoog genoeg om met je stoeltje en de uitrusting er onder te kunnen zitten. Ik ben er zeer tevreden over.

 

Helaas zal het regenweer de komende dagen zo blijven. Gelukkig zijn er vanaf nu meer campings op de route zodat ik morgen maar 80 km hoeft te fietsen. Ik ben dan ook van plan nu wat minder kilometers te maken om de blessure niet verder te laten verergeren, ik zal het van dag tot dag moeten aankijken. Ik baal er best wel van want voor de rest voel ik me uitstekend ondanks dat het soms even beuken is. Ik heb met fietsen nooit eerder zo'n blessure gehad, ik begrijp er niets van, net even een tandje teveel geweest waarschijnlijk. Heb je 'm eenmaal zo'n blessure dan kom je er niet zo makkelijk vanaf. We zullen zien wat morgen de dag gaat brengen. Nu eerst lekker slapen terwijl de regen hard op het tentdoek beukt.

 

 Dag 9  21 mei

 

Van clermont naar Verneuille sur Seine.

Afstand: 86 km gem.

Snelheid:16,9 km p/u

Weer: waardeloos met veel regen

Vanochtend weer vroeg opgestaan na een heerlijke nachtrust. Het was zeer vochtig buiten met nog net geen regen. De spullen in ieder geval nog voor de regen in kunnen pakken. Er waren verder geen pelgrimgangers op te camping aanwezig dus ik heb de avond maar een beetje lezend doorgebracht. De kleren heb ik kunnen drogen in de droogtrommel van iemand in een huisje op de camping. 08:00 uur ben ik vertrokken met droog weer.

De route was 86 km maar enorm zwaar. Er waren veel steile klimmetjes tot soms 14%. Dat betekende voor mij op sommige momenten lopen naar boven, zo steil was het. Ik vraag me af wat nu zwaarder is, 1 klim van enkele kilometers en je bent er daarna vanaf of een heleboel pittige klimmetjes achter elkaar zoals vandaag. Het antwoord ga ik waarschijlijk krijgen in de pyreneen.

Ik heb vandaag gefietst in verzwarende omstandigheden. Ik was amper een uur op de fiets of het begon te regenen, niet eventjes maar bijna de hele tocht lang, soms druilerig maar meestal hozend. Een half uur voor aankomst stopte het eindelijk. Het was verder ook koud doordat je door en door nat was van de zweet en de regen. Als je de hellingen af reed kreeg je het ijskoud door de rijwind en helling op weer warm van de arbeid en dat wisselde elkaar zo de hele dag af. Het had echt geen zin om te gaan schuilen of de bui af te wachten want dan was je binnen 10 minuten aan het rillen. Doorfietsen was de beste en enige optie. Wel af en toe een cafe binnen gestapt voor koffie, maar ook dan zit je in je kletsnatte kleren te hopen op een beetje warmte maar helaas, het was koffie erin en weer weg, een kletsnatte stoel en vloer achterlatend. Ondanks de kou en die nattigheid voelde ik me best wel in m'n element, je moet het alleen niet iedere dag meemaken

Niet zoveel last gehad van de blessure deze keer. Ik heb na een aantal kilometers de stelbuis waar de trappers aanzitten wat ingekort, ik denk dat mijn benen bij het trappen zich te veel uitstrekten waardoor de hamstrings te veel werden opgerekt. Dat merk je niet met het fietsen in Nederland maar in de heuvels gaat zich dat wreken. De aanhechtingspezen zijn de eerste die gaan protesteren. Ik heb de buis maar 5mm ingekort en je merkt direct het verschil. Het blijft nog wel gevoelig maar niet meer zo pijnlijk. Hopelijk is dit de oplossing.

De tempratuur is verder best te doen als het droog is, het is zelfs een beetje broeiend warm waardoor onweersbuien zich makkelijk kunnen ontwikkelen. Het is nu 18:00 uur en het is weer begonnen te regenen en te onweren. Gelukkig net boodschappen gedaan en gegeten. Ik zit op een saaie en lege camping aan de Seine. Ik heb geen uitzicht op het water vanwege de hoge en dichte beschoeiing rondom en een wandeling langs het water met die regen is ook bepaald aantrekkelijk te noemen.

 

Het gaat niet lukken om de kleding te drogen. Tot nu toe is dat op de voorgaande dagen nog steeds gelukt maar ik kan ze hier nergens laten drogen of een wasdroger ritselen. Ik zal morgen m'n tweede setje fietskleding moeten aanspreken of anders starten met natte kleding, het gaat tenslotte toch weer regenen. Best wel een simpel leven zo'n fietstocht, je hoeft je maar over een paar dingen druk te maken, op tijd een winkel vinden voor je eten en drinken, een slaapplaats regelen en je spullen en lichaam op orde houden. Wil je je hoofd leegmaken van alle kopzorgen dan is dit o.a. een oplossing. Een pelgrimganger die ik j.l. sprak is zonder werk komen te zitten en doet deze tocht om z'n hoofd te resetten. Hij is er van overtuigd dat nieuwe ideeen en inzichten zich gaan aandienen, prima instelling toch?

Het is opgehouden te regenen, ik ga koffie zetten en weer vroeg naar bed.

Oeps, het regenen is weer begonnen.

 

 

Dag 10 / 22 mei

Van Verneuille sur Seine naar Chartres

Afstand: 95 km

Gem snelheid: 18,3 km p/u

Weer: veel tegenwind, wisselend bewolkt met zon.

Heerlijk geslapen. Toen ik om 07:00 wakker werd en de regen hoorde rammelen op het tentdoek heb ik me nog maar een keertje omgedraaid, nu even niet dacht ik. 08:30 opgestaan op het moment dat het regenen even was gestopt en snel de boel bijeen gepakt. Alles was klam en vochtig en de buitentent vlug en klestnat in de tassen gepropt, het voelde allemaal wat extra zwaar aan. Nog even m'n berichtje op de site gezet en 10:30 vertrokken, uiteraard met een lichte regen.

Ik moest 14 km rijden om op de route te komen. Eenmaal op de route kon ik direct een steile klim gaan maken die ik halverwege maar ben gaan lopen. Ik dacht "dat begint lekker, regen en buffelen". Eenmaal boven aangekomen zag ik een streep blauwe lucht in verte , precies in de richting waar ik naar toe moest. Wat nog beter was, de steile klimmetjes hielden op en gingen over in een glooiend landschap. De weg en de blauwe lucht waar ik naar toe ging gaven me vleugels. Ik had wel een behoorlijk tegenwind (4 tot 6) maar die wind zorgde er wel voor dat de wolken uiteen werden gedreven en de zon er doorheen kon schijnen. Ik vond het prima zo.

De route was ontzettend mooi, het ging van dorpje naar dorpje door een geweldig mooi landschap, het was echt genieten. Met die wind tegen bemerk je wel de voordelen van zo'n ligfiets met banaan tassen. Ik haalde zonder veel moeite de ene naar de andere fietser in en heuvel af was het helemaal feest. In een dorpje uitgebreid in de zon gegeten op de trap van de plaatselijke kerk met twee vrouwelijke pelgrimgangers. Zij overnachtte op de route in pensionnetjes. In vergelijking met campings een kostbare aangelegenheid maar wel meer luxe, zeker met die regen van j.l.

Ik heb onderweg in dorpjes en in grotere plaatsen diverse keren geprobeerd te "stempelen" maar bij alle gelegenheden was de kerk dicht of geen pater, priester, bisschop, kardinaal of paus te vinden. Die twee vrouwen hebben in een kerk als bewijs een handtekening gekregen van een schilder die daar aan het klussen was maar volgens mij rust daar geen zegen op. Ik probeer het nog een keer in de kathedraal van Chartres, als dat niet lukt dan "geloof" ik het wel. Elke keer als ik op zoek ben naar de stempelaar in de kerk staat mijn fiets al die tijd onbeheerd buiten,  dat geeft een onbehaaglijke gevoel en dat stempelen onderbreekt de flow waar je in zit.

(ik ben er later achter gekomen dat je ook bij de  "Mairie" en campings kon afstempelen)

 

Na een fantastische fietsdag ben ik beland op een mooie camping in Chartres en daar zag ik weer het echtpaar van drie dagen geleden die mij de pizza hadden gegeven. Zij doen ook alles met campings maar op die regendag van 21 mei kwamen ze in de plensende regen voor een gesloten camping. Ze moesten weer terug naar beneden van een hele steile klim die ze net hadden gedaan op zoek naar een hotel. Alleen de duurdere hotels hadden nog kamers vrij. Had ik even geluk met die camping buiten de route. De vrouw heeft de hele avond in een bloedheet bad gelegen, ze was door en door koud, 65 jaar, ga er maar even tegenaan staan, respect hoor. De volgende dag moesten ze alleen weer die zelfde steile klim omhoog maken. Het voelt niet goed op een fietstocht wanneer je terug moet fietsen, dat is voor mij een soort mentale drempel.

 

Dag 11  23 mei

Gezien de weersverwachting voor vandaag heb ik besloten een dag in Chartres te blijven. Het wordt vandaag 13 tot 15 graden met regen en veel tegenwind. Daar heb ik nu even geen zin in, morgen wordt het iets beter. Ik ga lekker de stad bekijken, op zoek naar een stekkertje voor mijn tablet (nog steeds niets kunnen vinden), koffie drinken met een heel groot stuk gebak, de chef van de kahedraal proberen te vinden voor een stempeltje (foto's van deze ceremonie protoculair volgen) en de was doen. Ze hebben gelukkig een droger op de camping.

Vandaag door Chartres heen gelopen en uiteraard de toeristische sight seeing tour gedaan. Ik was daar ook met een missie; "een  stempel van de kathedraal van Chartres. Dat is uiteindelijk gelukt, genoeg volk in de kerk deze keer. De kardinaal was voor mij wel genegen de stempel te zetten maar door zijn drukke bezigheden moest hij dit overlaten aan zijn rechterhand...... de portier.  Ik heb tevens een kabeltje met stekkertje kunnen scoren voor mijn tablet.   Ik heb vandaag alleen geen spat regen gezien in Chartres en omgeving. Het was wisselend bewolkt met veel zon. Ook het echtpaar was wegens de weersverwachting op de camping gebleven en hebben de stad bezocht. Die verwachtingen, daar trap ik dus niet meer in, voortaan gewoon doorrijden..... maar goed , ik heb wel m'n stempeltje   

 

 

Van Chartres naar Vendome

Afstand 110 km

gemid. Snelheid  17,5 km p/u

Weer: noem het maar hondenweer.

Het was weer een dagje wel vandaag. Werkelijk nooit zoveel water gezien op 1 dag. Druppels zo groot dat ik eerst dacht dat het ging hagelen. Hele zwembaden werden over me uitgestort. Het was wederom koud met windkracht 4 tot 6 pal vanuit het zuiden, precies de richting waar ik naar toe moest. Nu heb je de wind gelukkig niet constant op de "plaat" omdat je door bossen, dalen en dorpjes rijdt, maar op de hoger gelegen delen was de wind behoorlijk fors en met die regen erbij was het alsof je onder een douche stond.

 

Het voordeel van een ligfietser is dat je maximaal van de regen kan profiteren.  Ik voelde me ondanks alles best wel fit en zolang ik maar bleef fietsen hield ik mezelf warm. Er waren verder weinig heuvels omdat de route hoofdzakelijk langs het riviertje "le loir" liep. Dat maakte dat je ondanks de wind kilometers kon maken. Gedurende deze etappe heb ik de 1000km grens gepasseerd. De teller stond bij aankomst op 1096km.  We zijn met zijn negenen vanochtend weggegaan met de stilzwijgende afspraak ieder zijn eigen tempo en afstand. Ik sta nu op de camping in Vendome met 1 fietser, een politieman. Ik denk dat de overigen bij een camping op 70 km zijn gestopt. Ik heb er ook aan zitten denken maar wanneer het goed gaat moet je niet stoppen maar doorgaan, je zal hoe dan ook die afstand toch moeten afleggen, dat betekent goed luisteren naar je lichaam en eerlijk tegenover jezelf zijn, kan ik het aan ja of nee.    

19:00 uur is de zon gaan schijnen en is de hemel zowaar blauw en is het lekker warm. Gelukkig maar want ik denk nu dat de kleding op tijd droog is voor morgen. Als je deze afstand zou rijden met mooi weer dan weet je niet wat je ziet, zo'n mooie omgeving is het hier. Veel landhuizen en kastelen gezien onderweg. Ik kon jammer genoeg vanwege de regen maar 1 kasteel fotograferen. Ik doe dat hoofdzakelijk met de tablet want dan kunnen de foto's direct het internet op.  Morgen hoef ik maar 70 km te fietsen naar de camping in Tours. Als het enigzins mooi weer is ga ik wat meer stoppen om de omgeving te bekijken en plaatjes te schieten Nu ga ik de stad in om een pizza te scoren.

 

Van Vendome naar Veigne

Afstand 86 km

Gem afstand 17,9 km p/u

Weer: weinig wind, langdurige druilige regen Het begint eentonig te worden.

Vandaag gelukkig weer droog mijn tent ingepakt en om 08:15 vertrokken samen met de politieman Arno. Doelstelling was Tours of verder e.e.a afhankelijk van de weersomstandigheden. We waren net op weg of het begon weer te regenen, de wind was gelukkig minimaal wat inhield dat het water recht naar beneden kwam zetten en dat bijna de hele dag lang. 's ochtends was het behoorlijk fris, later op de dag werd het wat acceptabeler. Het fietsen verliep verder vlot, in de ochtend nog in een dorpje 2 grote hete koppen chocola gedronken, dat was echt een opkikkertje. We zaten nog te denken aan een derde maar dan waren we helemaal niet meer opgestaan.

In Tours aangekomen nog een vrouwelijke pelgrimganger bijgestaan met het oppompen van de banden. Ik heb zo'n drukmetertje op de pomp en zij wist niet zeker of de banden wel hard genoeg waren. Ook zij was helemaal koud en nat en had maar een doel voor ogen, zo snel mogelijk een hotel induiken.

Nog een stempeltje gehaald in de Cathédrale Saint-Gatien. Wat een ongelooflijke mooie kerken hebben ze hier toch in Frankrijk. Net na Tours stopte het met regenen, kwam mooi uit want dan konden we de tenten in ieder geval droog opzetten. Al met al een vrij eentonige dag vwb de weerscondities maar de omgeving moet hier met mooi weer schitterend zijn, jammer dat we dat niet konden ervaren.

 

 Van Veigne (10 km onder Tours) naar Poitiers.

Afstand: 97 km

Gem snelheid: 18,3 km p/u

Weer: zwaar bewolkt maar droog in de ochtend, later in de middag kwam het weer met bakken uit de hemel.

8:30 uur vertrokken met mist, met een bril op betekent dat zware mist. De eerste 40 km over de brilrand heen moeten kijken om nog wat te kunnen zien. Na 12:00 uur werd het licht bewolkt, dat betekent voor ons (Arno en ik) ongelooflijk mooi weer, wat een feest. De temperatuur was gelijk aangenaam. In deze condities is het fantastisch fietsweer en we hebben dan ook flink kilometers gemaakt. De weg was hoodzakelijk vlak met af en toe een paar pittige klimmetjes van korte duur. Na al die dagen klimmen bemerk je dat je sterker in de benen bent geworden, op de vlakke weg rijd je nu met gemak 26 km p/u.

Verder heb ik genoten van de zeer mooie omgeving langs de rivier de Vienne. We stuitte onderweg op 1 obstakel. Op de route werd nl. een viaduct opnieuw aangelegd over een rijksweg. Daar we geen zin hadden om om te rijden hebben we de fietsen over allerlei hindernissen moeten tillen naar de overkant. Het was maar goed dat we met zijn tweeen waren, alleen was dit nooit gelukt. Je had die wegwerkers moeten zien kijken, daar heb je die rare Hollanders weer. De weg over het viaduct was nog niet aangelegd dus was het lopen met de fietsen over een soort klei/grind grond. Die troep begon helemaal tussen de spatborden en banden op te hopen. Op een gegeven moment was de fiets nog amper vooruit te rollen. We zijn daarna nog 20 minuten bezig geweest om die bagger eraf te krijgen door met de fiets heen en weer in een lange plas water te rijden. Maar goed, omrijden had langer geduurd. Bij een garage de hoge drukspuit erop gezet en alles weer schoon. Verder heeft Arno zijn trapper wat losser gezet want die begon vast te lopen op z'n lagers. Hij had deze voor aanvang reis iets te strak vastgezet na het smeren.

 

In een dorpje nog uitgebreid geluncht en om 15:00 begon het weer met bakken uit de lucht te komen. Nog geprobeerd te schuilen maar dat had geen enkele zin want dan stonden we er nu nog. 17:30 uur op de camping aangekomen en overgegaan op het regenprotocol voor de tent. Nadat alles geinstalleerd was zijn we het overdekte zwembad ingegaan waar we zeker 40 min in het bubbelbad hebben gelegen. Het vel van m'n lichaam kwam er nog net niet af. Het klinkt eentonig en saai maar ik heb me die avond weer overgeleverd aan de pizza.

 

Van Poitiers naar Mansle (30 km boven Engouleme)

Afstand 118 km

Gem snelheid: 17,4 km p/u

Weer: koud maar zonnig in de ochtend, s'middags enkele buitjes, flinke opklaringen in de avond.

Het was vannacht behoorlijk koud en vochtig. Ik wordt niet snel wakker van de kou maar nu moest ik toch echt een extra hemd aantrekken. 07:00 de tent kletsnat ingepakt met de overige klamme uitrusting (dagelijkse routine). De kleding hebben we gelukkig de avond ervoor nog kunnen drogen. Niets is ergelijker dan natte kleding aantrekken buiten in de vroege ochtend kou. We stonden op de camping "le Futuriste" op 1 kilometer afstand tegenover het Futurescope themapark waar in de avond nog een concert of feest werd gehouden. Ik kon het door m'n oordoppen heen horen.

 

Doel was ongeveer 90 km te rijden. Er waren maar twee campings op de route die aangedaan kon worden, meer waren er niet. Al vrij snel in het begin zijn we op eigen tempo gaan rijden op een venijnig parcours vol met vals plat en steile klimmetjes. We zouden niet op elkaar wachten, ieder ging zijn eigen "camino" rijden. Op 88 km was de eerste camping gesloten, de tweede op 108 km idem dito, die ging pas 15 juni open. Ik heb toen de kortste weg genomen naar een camping 10 km buiten de route. Dat heb ik geweten, in die 10 km heb ik wel 10 Caubergen genomen. Ik was totaal gesloopt bij aankomst. Toen de campingbaas mij een biertje aanbood zei ik dat het even moest wachten, doe ik anders nooit maar ik zat helemaal stuk.

 

Dertig kilometer verder rijden dan gepland hakt er behoorlijk in op dit parcours. Balen hiervan is dat ik morgen die 10 kilometer weer terug moet rijden om op de route te komen. Soms zit het mee soms zit het afschuwlijk tegen. Deze avond flink pasta gegeten en als je goed luisterde hoorde je de beenspieren de koolhydraten opzuigen. Morgen wordt het fietsen met zware benen, ik voel ze nu al.

 

 

Van Mansle naar Lemieres (piepklein deurpke)

Afstand  72,8 km

Gemid snelheid   16,9 km p/u

Weer: in de ochtend zonnig maar fris, in de middag warm, tegen de avond bewolkt en koud.

Ook vannacht weer berenkoud bij een wolkenloze hemel met ongelooflijk veel sterren (hier zie je dat tenminste nog). Niet veel animo om lang te kijken, mijn slaapzak riep. Volgens de campingbaas werd het 4 graden die nacht.

Ik stond in ieder geval op met een zonnetje en heb het heel rustig aan gedaan. Gezien de inspanning van de vorige dag heb ik de tijd genomen, rustig ingepakt en gegeten.

10:30 ben ik vertrokken. Ik heb toch maar een andere weg genomen naar de routeaansluiting ( beetje om, dat wel ) ik had geen zin in dat heuvelparcours. Ik heb de route rustig gefietst om de benen te sparen.

Verder nog 3 pelgrimgangers ontmoet en koffie met ze gedronken, daarna ieder zijn weg. De volgende camping lag op 79km, maar met die zware benen was dat voor mij ver genoeg. Het terrein was wederom behoorlijk heuvelig, met een hellingspercentage van ongeveer 6%. M'n snelheidsrecord heb ik nog kunnen opschroeven naar 58 km p/u.

Op 72 km tijdens een rustpauze stopte er een auto naast me met een Hollands echtpaar die vroeg of ik een camping zocht. Zij stelden hun (bij)woning en erf ter beschikking voor Santiagogangers. Het was maar 900 meter verderop. Hoe bedoel je het juiste moment, ik had daar wel oren naar. Ik achter de auto aan en kwam terecht bij een huis op een fantastisch mooi stukje erf op een heuvel. Mijn schoonzus zou ervoor gevallen zijn. Zij woonden daar al 25 jaar en hadden een gedeelte, een vroegere stal, helemaal ingericht voor fietsers. Keuken, douche, toilet, een ontmoetingsruimte en koffie gratis, eenvoudig maar schoon en voor een tientje per nacht. Dat hadden ze goed voor elkaar, zo wil ik er wel meer tegenkomen.

Ik heb nog internet en skype op de telefoon van de vrouw geinstalleerd, kon ze tenminste gratis bellen. Daar was ze zo blij mee dat ik allerlei likeurtjes en snacks kreeg toegeschoven, hup alles erin.

Voor €12,50 een drie gangen menu met een karaf heerlijke wijn genuttigd. Het was zoveel dat ik de 2e gang amper naar binnen kon krijgen, het ijs heb ik maar een uurtje later genomen er was gewoon niet genoeg plek. Zij krijgen ongeveer 5 fietsers per week en verdienen op die manier wat bij. Ze doen alleen Santiagogangers en geen kampeerders. Ben ik maar mooi tegenaan gelopen.

Morgenochtend een ontbijtje met een eitje en iets voor onderweg, het is Hemelvaart tenslotte en alle winkels zijn dan gesloten.

Dat weer blijft maar rommelen. De hele weg gefietst met korte broek en shirt bij een lekker temperatuurtje, Nadat ik de tent had opgezet kwamen de wolken weer en daalde de temperatuur zo snel dat ik even later zat te rillen van de kou, niet normaal meer.

Nu om 20:27 uur kijk ik naar buiten en het ziet er naar uit dat het gaat regenen, niet leuk maar die kou die vind ik zo bizar. Dat wordt weer slapen met een extra hemd.

Op 2 kilometer na 1500km gefietst.

 

 

Van Lemieres naar Creon

Afstand   121 km

gemid. Snelheid   17,9 km p/u

Weer:   zonnige dag met tegen de avond flinke regenbuien

Vannacht heerlijk geslapen en wakker geworden met een fris zonnetje op de tent. Alles rustig ingepakt en toen alles op de fiets was vastgemaakt werd ik getrakteerd op een heerlijk ontbijt in de tuin in de zon. Peter en Linda van de pleisterplaats hadden behoorlijk uitgepakt (zie foto). Alles heb ik naar binnen gewerkt met 4 koppen koffie, ik dacht zo; " dit pakken ze niet meer van me af".  Ik kreeg even het gevoel van leven als God in Frankrijk. Na al die dagen van ontbijten in de vorm van hap, slik, weg in de regen en kou was dit echt een weldaad.   

 

Om 09:00 uur vertrokken met een bolle pens op de fiets, was wel even aanpassen want het bloed wilde in beginsel niet naar de spieren, m'n darmen waren nog druk bezig om al dat eten te verteren. Na een uurtje begon de motor lekker te lopen. Fantastisch weer gehad tijdens het fietsen, niet te koud niet te warm, precies goed. 

 

Ik kwam weer iemand tegen die ik gisteren ook had gezien. Een kras baasje van 65 jaar, hoogstens 55 kilo, trapt in een veels te zwaar verzet op een apart samengestelde fiets, maar gaat als een diesel met een aardige snelheid. Ik stond versteld dat ik hem weer vandaag voorbij zag komen gedurende mijn pauze. Tijdens de stops spreken we elkaar en ik moet ontzettend om hem lachen, hij blijft maar doorkleppen.

 

Hij woont in Den Haag vlakbij het huis waar ik als klein kind heb gewoond. Hij fietst van pensionnetje naar pensionnetje en het is nog een hele toer om dat goed te regelen, ze zijn niet zo maar even te vinden. Hij kan niet zoals ik naar een volgende camping als hij te vroeg aankomt. Hij moet dan daar blijven terwijl hij eigenlijk door wil fietsen. Keuzes maken zegt hij dan, dat is mijn opdracht.  De man is net met pensioen en wilde invulling geven aan zijn vrije tijd. Zegt zijn vrouw "man, ga lekker fietsen". Hij; "maar dan wil ik wel een nieuwe fiets" en zo zit hij dan met mij op een bankje in Zuid- Frankrijk te praten over boetedoening als pelgrim. Hij vindt dat je behoort te lijden met fietsen, zoals dat een pelgrim behoort. Ik zal morgen zonder eten de hele dag verder fietsen heb ik tegen hem gezegd. Dan moet ie weer lachen, dat doe je niet. Klopt, dat lijden gaat vanzelf met dit weer, probeer eens een tentje, zeg ik dan. En zo zitten we over alles en niets te praten, leuk hoor.  Hij zal morgen wel weer voorbij schuiven, denk ik. Hij staat meestal heel vroeg op en dieselt zo de dag door.

 

Ik heb diverse landschappen gezien vandaag, de bekende heuvels, bossen en direct bij het verlaten hiervan de bekende wijngaarden. Wat is het hier ontzettend mooi, ik heb werkelijk alle chateaus voorbij zien komen, wat een landhuizen en kastelen en wat een rijkdom. Ik zou hier wel willen wonen, klein wijngaardje, beetje rommelen op het land en regelmatig de wijn controleren of deze wel goed rijpt. 

 

Na 121 km ben ik aangekomen op de camping vlakbij het plaatsje Creon, deze ligt op de hoogte van Bordeaux. Ik heb vandaag extra kilometers gemaakt als boetedoening van dat vele eten van gisteren en met als toetje vanochtend een flinke regenbui bij aankomst. God moet nou niet zeuren dat ik er niets voor doe.

 

 

 Van Creon naar Labouheyre

Afstand: 110 km

Gemiddelde snelheid: 19,3 km p/u

Weer: wisselend bewolkt met zon, af een toe een buitje (wel zien vallen maar niet over me heen gehad)

Het regende nog net niet bij het opstaan maar het was wel enorm vochtig, alles was klam. Vannacht was het 7 graden, het blijft maar koud. De uitgespoelde fietskleding was nog steeds kletsnat, dat betekende die ochtend een "cold turkey" bij het aantrekken van de kleding. Dat doe je zoveel mogelijk op het laatste moment om te voorkomen dat je staat te rillen in je "tuigje" bij het inpakken. Daarna vlug op de fiets met een "windstopper" om zo snel mogelijk warm te worden, werkt uitstekend.

 

Ik was behoorlijk stijf in de benen vandaag, niet zo zeer van de afstand van de vorige dag maar doordat ik gisteren bij aankomst op de camping direct moest schuilen voor de regen. De tent was nog niet opgezet, de spullen nog niet uitgepakt en ik voelde bij het schuilen de benen vollopen met melkzuur met daar overheen die regenkou. Alle ingredienten waren aanwezig om van de benen twee stijve stokjes te maken.

 

Normaal gesproken is de routine bij aankomst eerst de fiets neerzetten, uitgebreidt rek- en strek oefeningen en mezelf heerlijk verwennen met een uitgebreide massage ( ik heb het nog steeds over de benen). Na die "cooling down" ga ik pas de tent opzetten, dan weet ik zeker dat de volgende dag de beentjes het weer aankunnen. Nu was dat niet het geval, de hele dag min of meer met stijve benen gereden. Om de 20 kilometer heb ik de boel gerekt en gestrekt en gemasseerd tot het wat losser kwam te ztten. Zo heb ik toch de 110 km kunnen uitrijden mede dankzij het 40 km lange vlakke terrein van "Les Landes".

 

Les Landes is een verademing, eindelijk even van die heuvels af, het kwam m'n neus uit, ontzettend mooi maar wel vermoeiend. Het grootste gedeelte van Les Landes vind ik sterk lijken op het rijden in Zuid Zweden, af en toe bekroop mij het gevoel dat ik op het eiland Oland zat, exact hetzelfde, een vlakke weg met om je heen dennen- en loofbomen. Wat me opviel dat iedereen met het maaien bezig is van zijn gras. Je hoort de ene grasmaaier naar de andere. Als je daar 5000 m2 of meer grond hebt ben je daar blijkbaar constant mee bezig.

 

Veder kent Les Landes op sommige stukken alleen maar rechte wegen, je kan kilometers vooruit kijken en het komt maar niet dichterbij, eentonig maar wel lekker om 1 tempo aan te houden. Op een gegeven moment zag in de verte ik iets bewegen aan de linkerkant van de weg. Dichterbij gekomen zag ik de eerste wandelaars op weg naar Santiago. Ze schrokken toen ik langs kwam rijden en "bonjour" zei. Op zo'n lange saaie weg sluit je je vanzelf af van de buitenwereld en dan komt opeens zo'n rare ligfietser je wakker maken. Ik moet er niet aandenken om vandaar dat hele stuk nog naar Santiago te moeten lopen. Volgens mij is dat dik 1100 km en sommigen hebben ook nog een behoorlijke rugzak.

 

Ik sta nu op een camping municipal in Labouheyre die officieel pas over twee dagen open gaat. Ik zag al dat het gesloten was toen ik aan kwam rijden. Ik dacht; "nee he, de volgende is pas over 25 km". Gelukkig heeft de gemeente de douches (met warm water) en toiletten al open gedaan voor passanten zoals ik en de wandelaars, maar verder staat het onbeheerd. Dat warme water gaf bij mij de doorslag om hier te blijven. Omdat er in de directe omgeving geen (camping)winkel aanwezig was ben ik nu aangewezen op mijn "noodrantsoen". Dat is "adventurefood" van Bever sport. Uitstekend spul, het is lekker, en een zakje bevat 2 maaltijden van elk 600 cal. Ik eet dus twee maaltijden. Een aanrader om bij je te hebben voor dit soort omstandigheden.

 

Op het traject van vandaag nog een echtpaar gezien die ik 12 dagen geleden voorbij ben gereden, die zijn flink aan het doortrappen geweest, ze hebben nog geen dag rust genomen. Verder heb ik gehoord dat de Belg van twee weken geleden inmiddels de pyreneen is overgestoken. Die moet zijn "camino" in drie weken afleggen, meer vakantiedagen had hij niet. Dat betekent zomaar 110 km per dag (zonder rustdagen) en dat met die Pyreneeën. Hij stopt soms om 21:30 uur, om de volgende ochtend weer vroeg van start te gaan. Hij vond de keuze achteraf om het zo te doen toch niet zo'n heel goed idee. (gehoord van een passant onderweg). Applaus als hij het in die gestelde tijd haalt. Het wordt een race tegen de klok, het vliegtuig wacht niet.

 

Op de camping nog een echtpaar gesproken die de wandeltocht naar Santiago zijn gestart vanuit Nantes. Zij is Amerikaans en hij Frans. Zij was echt door "the Lord" bevangen. Van Hem had ze de opdracht gekregen om deze reis te gaan maken. Zij waren nu 36 dagen onderweg maar na dag 20 kreeg ze scheenbeenvliesontsteking en komen nu niet verder dan 7 kilometer per dag. "The Lord gives and the Lord takes" denk ik dan maar.

 

De tocht vind ik tot nu toe pittig maar goed te doen. Het is de regen, wind en kou die het zwaarder maakt. De wind heb ik tot nu toe voor het grootste gedeelte op kop gehad of schuinvoor en vaak was dat windkracht 4 of meer. De laatste paar dagen is het wat minder.

 

Het bruinste gedeelte van m'n lichaam zijn m'n handen, die liggen de hele dag op m'n stuur bruin te bakken. Mijn hoofd als goede tweede maar is gedeeltelijk gebruind vanwege m'n petje. M'n benen beginnen nu ook wat bruin te worden maar het lichaam is nog steeds lichtgevend wit.

 

Oh ja .... m'n mooie oranje lichtgevende petje hebben ze in Chartres van de waslijn gehaald, daar baalde ik enorm van. Dat petje is zo goed zichtbaar in het verkeer, die heb je op een ligfiets gewoon nodig. Wie doet zoiets nou, zo'n vette pet meenemen van een ander.

 

Over verkeer gesproken. Niets dan lof over de Fransen in het verkeer. Ik ben nog geen "hork/hufter" tegengekomen. Ze rijden ruim om je heen of wachten met inhalen totdat je de heuvel bent opgekomen en geven je voorrang als ze je zo zien zwoegen. Ze hebben echt geduld met je, chapeau Fransen, in Nederland is dat toch echt anders.

 

Zondag sta ik aan de voet van de Pyreneeën, maar voordat ik deze ga beklimmen neem ik een dag rust. misschien wel twee (afhankelijk van het weer). T.o.v. die Belg heb ik gelukkig de tijd.

 

Van Labouheyre naar Peyrehorade (15 km onder Daxs

Afstand 113 km ( incl camping zoeken)

Gem snelheid 20,6 km p/u

Weer: wisselend bewolkt zonnig, bij aankomst regen en bewolkt

Vandaag 07:00 opgestaan, een prachtige ochtend, niet koud en alles doodstil. Lekker koffie gezet en op m'n stoeltje naar de stilte geluisterd, geweldig. Na brood te hebben gekocht in het centrum ben ik 09:00 gaan rijden in een fantastisch landschap. Windstil, lange rechte weg, een beetje ochtenddauw en af en toe een boer werkend op zijn land en alles fietsend in een lekker tempo. Het was genieten ten voeten uit.

 

Helaas geen stempeltje kunnen krijgen op de camping dus ben ik maar gestopt in een van de dorpjes onderweg. Daar zijn de gemeentehuizen (Mairie) nog op zaterdag open om een stempeltje te kunnen halen. Binnengekomen zag ik daar een fietser zitten achter een computer. De man was al de data  kwijt van zijn GPS en trachtte deze via de gemeentecomputer terug te zetten op zijn GPS.

 

Hij had eerst een software-programma gedownload (Garmin basecamp) en geinstalleerd op de gemeentecomputer

(stunt niet?) en toen via de mail vanuit huis zijn data gedownload en overgezet op zijn GPS. Het is nog gelukt ook en hij weer helemaal blij. Echt een ramp als je die data kwijt bent. 

We hebben samen de dag verder uitgereden. We hadden de vaart er goed in waardoor er genoeg tijd overbleef om onderweg op diverse plaatsen koffie te drinken en te picknicken. Charles is ook militair geweest en ongeveer even oud als ik.

 

In Peyrehorade ben ik voor het eerst bij de boer gaan kamperen. Bij aankomst kreeg ik gelijk  2 biertjes van de beste man en moest €4 afrekenen voor de overnachting. Gekampeerd naast de kiwi plantage in zijn achtertuin. Toiletten en douches waren netjes en schoon. zo goedkoop heb ik tot nu toe niet kunnen overnachten.

 

Morgen rijden Charles en ik samen verder naar het einde van het 2e deel van de route, st Jean Pied la Port. Daarna beginnen de Pyreneeën. Ik heb de eerste bergen al in de verte gezien.

 

Van Peyrehorade naat St Jean Pied la Port

• Afstand  71 km
• Gem snelheid 15,9
• Weer: zwaar bewolkt met hier en daar een zonnetje, temperatuur ongeveer 18 graden.

Het had de hele nacht geregend maar gelukkig bij het inpakken was het droog. Charles en ik hadden 09:00 uur voor de kerk afgesproken om vanuit daar weer verder te gaan.  Ik slaap op campings, Charles fiets van pension naar pension. Ik wist dat het weer heuvelig zou gaan worden met een overgang naar de voorlopers van de Pyreneeën. Voor St Jean Pied la Port ging het behoorlijk heuvelopwaarts, ik ben dus gewaarschuwd voor de echte klim op dinsdag. De klim ging zwaar zeker met het broeierige weer, ik zweette als een otter toen ik boven kwam en had 'm behoorlijk in de benen. Daarna als een speer naar beneden richting eindpunt. Max snelheid deze keer 65,2 km.  

St Jean Pied la Port is een verzamelplaats waar wandelaars en fietsers bij elkaar komen om van daaruit de beklimming te beginnen. Het is nogal een toeristische oord en vooral prijzig. Ik ben deze keer niet op een camping gaan bivakkeren maar heb een bed genomen in een refuge. Even nu een normaal bed om de rustdag op door te brengen en een dag om fietsonderhoud te plegen.

Charles had geluk bij een ongeluk want zijn versnellingskabel brak op de laatste top richting eindpunt. Hij heeft in het dorpje de kabel kunnen laten vernieuwen bij een fietsenmaker. Zelf heb ik problemen met mijn magura remblokjes. Ik heb wel reserve bij me, maar ik wist niet dat ze zo hard zouden slijten. Dit soort remblokjes zijn nergens in Frankrijk te krijgen. Ik ben ondertussen ik weet niet hoeveel fietsenmakers  langs geweest, helemaal niets. Had ik niet verwacht, Magura is  toch wereldwijd een begrip v.w.b. hydraulische remsystemen. Gelukkig heb ik in het dorp twee blokjes kunnen krijgen van een Nederlandse Santiagoganger en  in ruil daarvoor voer ik een paar eenvoudige reparaties uit aan zijn fiets en zo is iedereen weer blij.

Nu is het zaak om op de rustdag helemaal niets te doen. Morgen gaat de echte klim beginnen. Ik ben benieuwd. Charles en ik gaan morgen ieder zijn eigen koers

 

 

Spanje

Gister tegen de avond ben ik nog de krasse baas uit Den Haag tegengekomen, zijn naam is Bert. Bert heb ik niet meer gezien vanaf st Emilion en zie daar,  opeens dook hij weer op. Ik ben een dag op hem vooruit gereden. Omdat Charles Bert ook onderweg had ontmoet zijn we met zijn drieën uit eten geweest, was heel gezellig.

 

We waren in gesprek over de tocht toen Bert mij met een handdruk bedankte over een opmerking die ik had gemaakt over zijn rijstijl. Bert trapte in een nogal zwaar verzet en ik zei dat als hij de eindstreep wilde halen toch echt een tandje lichter moest gaan fietsen. Maar Bert had zo zijn eigen idee over fietsen en bleef op zijn eigen wijze doortrappen tot het moment dat hij inderdaad tegen een blessure begon aan te lopen. Vanaf dat moment is Bert wat lichter gaan fietsen en kreeg hij onderweg het besef dat hij in zijn leven altijd in verzet kwam als mensen opmerkingen tegen hem maakte.. Bert vind zichzelf tegendraads van aard maar door lichter te fietsen verkreeg hij het besef dat het beter is om voortaan in een wat lichter verzet en minder tegendraads op te stellen. Het leven wordt daardoor een stuk aangenamer. Zijn blessure is gaandeweg overgegaan. Hij zei dat hij zijn camino had gevonden. Bert sprak daar zo open en eerlijk over, ik vond het fantastisch om dat te horen.

 

We zijn verder die avond nog het jonge stel tegengekomen, ook uit Den Haag, die Charles en ik gisteren voor het eerst hadden ontmoet bij het heuvelop fietsen richting St Jean Pied la Port. Toen we met zijn vieren boven aan het uitblazen waren staken die twee rustig nog even een sigaretje op. Ik wist niet wat ik zag. We begrepen nu waarom zij al zo lang onderweg waren, zij namen rustig de tijd voor de reis, na de inspanningen af en toe een sigaretje.  Ze hadden onbetaald verlof opgenomen plus het gewone vakantieverlof en namen het er van.  Leuke mensen waarmee we nog een biertje hebben gedronken. Het is niet te geloven maar het zijn bijna allemaal Hagenezen die ik tot nu toe heb ontmoet en wonen nog bij elkaar in de buurt ook.

 

Van st Jean  Pied la Port naar Pamplona   03 juni

Afstand 78 km

Gem. Snelheid  11,1 km p/u

Weer: Frankrijk, bewolkt en fris  Spanje zonnig en warm.

06:00 uur opgestaan en 08: 00 uur begonnen met de beklimming van de Pyreneeën. Charles was al een uur vooruit gegaan, ik heb nog eerst koffie gedronken.

Was het zwaar? Ja, ik vond van wel maar het was te doen. Ik heb er 3 uur en 15 min over gedaan om boven te komen. Ik wist dat het inspannend zou worden vanwege de uitrusting die ik mee moest nemen. Mensen sturen vaak de onnodige dingen op naar huis als ze met de Pyreneeën gaan beginnen om zo  lichter te kunnen fietsen. Ik kan dat niet want ik heb ze nodig voor de terugweg.

 

Sommige stukken heb ik gelopen, dat was fietsend  niet te doen. Al met al was het flink buffelen,  je kreeg het niet gratis.  Net na de top was Charles op me aan het wachten bij een restaurant. Het weer was na de top direct warm en zonnig. Heerlijk in het zonnetje gezeten met eindelijk eens een keer goeie koffie.   De beloning voor alle inspanningen kregen we in de vorm van de afdaling. Dat was echt speren. De ligfiets ligt met die snelheden koersvast op de weg en je kan goed met het lichaamsgewicht sturen. Ik kon niet echt vol gas vanwege de haarspeldbochten maar op sommige stukken was het echt planken, kicken gewoon.    Ondanks de afdaling moest we, nog twee colletjes nemen voordat de definitieve afdaling kwam naar Pamplona. Dat is een vals plat naar beneden waar we behoorlijk de vaart in hebben gezet.  Om  15:00 uur kwamen we aan bij de eindbestemming in het centrum van Pamplona, een klooster waar je met 114 mensen de nacht door kan brengen. Alles slaapt daar door elkaar in heel internationaal gezelschap. Ziet er netjes en schoon uit, voor maar €8, daar kan je niet tegen kamperen.  We zijn benieuwd of het Haagsche jonge stel en Karel van wie ik de remblokjes heb gekregen ook vandaag in Pamplona zijn aankomen. Ik vermoed het niet,  volgens mij zitten ze nog steeds aan de koffie met een sigaretje daarboven aan de top op het terras.

 

Van Pamplona naar Estella

Afstand: 59 km

Gemd snelheid: weet ik niet meer.

Weer: bewolkt en fris, koude wind uit het oosten.

Terrein: heuvelig met kleine steile klimmetjes.

Gisteravond nog de stad Pamplona in geweest. Zonnetje was nog lekker warm en de terrasjes waren vol. Wat een heerlijke stad, Gezellige straatjes en overal eetgelegenheden. Het leven speelt zich hier allemaal op straat af. Spanje is goedkoop, je eet een drie gangenmenu voor €11 en het is nog lekker ook.

 

En wie zagen we tijdens het eten om 21:00 uur? Kirsten en Alexi uit Den Haag, ze liepen met de fiets aan de hand langs het restaurant. De kans dat je elkaar zou zien in zo'n grote stad is niet bepaald groot te noemen maar toch gespot. Ze waren net aangekomen, waren helemaal kapot en hadden nog geen onderdak. Vooral Kirsten had het zwaar, zij is helemaal stuk gegaan tijdens de beklimming. Die stond op de top van de berg helemaal te trillen van de inspanning en had enige tijd nodig om bij zinnen te komen. Ik heb maar niet gevraagd of ze nog een sigaretje had opgestoken. Ik had niet verwacht dat ze Pamplona zouden halen, toch respect dat ze zijn doorgereden. Karel hadden we wel verwacht ergens te zien maar ja, die stad is zo groot.

 

Wij zijn 22:00 uur gaan slapen.   Als je in een refugio slaapt weet je dat het licht 06:00 aangaat en iedereen zich klaarmaakt om te wandelen of te fietsen, uitslapen is er niet bij. Charles is een half uur later al op de fiets, ik neem de tijd. Meestal ben ik zo rond 07:30 op weg en neem in de stad in een barretje eerst een kop koffie anders start ik niet op. Charles had een eigen weg uitgestippeld en ik nam de standaard track. We zouden elkaar wel zien bij het eindpunt. Ik heb het rustig aan gedaan want ik had de pap nog in de benen van de vorige dag. Buiten Pamplona moest eerst nog een pittig heuveltje genomen worden voordat het wat minder "heuvelig" werd. Er waaide een ijskoude wind vanuit het oosten en ik moest gedurende de rit andere kleren aantrekken anders had je zo een kou te pakken. Ik vind dit gedeelte van Spanje mooier dan Frankrijk, het is ruiger lijkt het wel.    

 

Het zeer mooie plaatsje Puente la Reine reed ik in eerste instantie snel doorheen maar ben toen toch maar omgedraaid om het beter te bekijken, ik had tenslotte de tijd. Wie zie ik daar in een straatje op een terrasje zitten? Karel uit Brabant. Hoe komt die man nou hier? Hij was gisteren vanuit st Jean Pied la Port in één keer doorgereden naar Puente la Reine, ruim 113km inclusief die zware klim, de bikkel, 67 jaar. Hij was 20:30 uur aangekomen. Hij was hier ooit met zijn vrouw geweest en wilde perse in hetzelfde hotel overnachten, hij had dus een doel voor ogen. De beste man was op de top van de berg zijn helm vergeten en kwam daar na een aantal kilometers tijdens de afdaling achter. Hij heeft toen zijn bagage van de fiets gehaald en bij iemand achter gelaten en is toen weer terug naar boven gefietst om zijn helm op te halen. Teruggekomen bij zijn fiets vergeet hij wederom een tas en kon toen weer terug om zijn tas op te halen. Hij was na die beklimming een beetje de kluts kwijt zei hij, nou dat was wel duidelijk. Hij was wel blij dat ik zijn banden hard had opgepompt want de afdaling voelde nu veel stabieler aan dan voorheen. Dat snap ik, toen ik in st Jean Pied la Port met zijn fiets bezig was voelde ik al die slappe banden. Hijzelf vond ze hard genoeg. Ik heb hem toen laten voelen wat 4,5 bar was, tja, dat is een wereld van verschil, die kan je niet zomaar indrukken. Hij blijft een dag in Puenta la Reine om bij te komen, ik geef 'm groot gelijk. Ik ben na een paar koppen koffie verder gegaan.     Enkele kilometers voor Estella kwam ik Charles weer tegen op een rustpunt en na en paar yoghurtjes en brood zijn we doorgereden naar een refugio in het centrum van de stad. We waren er om 13:00 uur, mooi op tijd voordat alle lopers binnen zouden komen druppelen.

 

Van Estella naar Najera

Afstand 81

Gem snelheid; 16,9

Weer: zonnig en fris in de ochtend, 's middags lekkere temperatuur, oostelijke wind.

Terrein: heuvelig met pittige stijgingen en snelle afdalingen.

Vanochtend heb ik besloten dat ik voortaan weer in m'n tentje ga slapen. Refugio's zijn goedkoop en makkelijk maar je levert in op je oh zo broodnodige nachtrust. Snurkers, piepende en krakende bedden, mensen die af en aan naar het toilet moeten houden je uit je noodzakelijke diepe slaap en na vier nachten begint zich dat bij mij te wreken. Charles heeft er weinig last, die slaapt door alles heen denk ik, maar ik geloof het nu wel.

 

07:00 al op de fiets richting Najera via de grote stad Logrono. Ondanks een wolkeloze lucht met een stevig zonnetje was het goed fris in de ochtend. Met de afdalingen zat je gewoon te rillen van de kou, maar naar mate de uren verstreken werd het al snel aangenaam warm. Met de wind in de rug was het een fantastische fietsdag ondanks de pittige klimmetjes die er waren. Ik ben vaak gestopt om foto's te maken van het landschap met zijn geelgroene wuivende korenvelden en wijngaarden met de besneeuwde bergtoppen in de verte als achtergrond, wat is dat mooi.

 

Voor het eerst zag ik grote hoeveelheden wandelaars langs de fietsroute, hele rijen achter elkaar lopend van dorp naar dorp. Ook de nodige taxi's met daarin de "pelgrims" die de heuvels op werden gebracht. Ja ja, er wordt flink gesjoemeld hier.

 

In Logrono was het weer rendez vous met Charles, zijn GPS had opnieuw de geest gegeven. Je kan uiteraard via het boekje je weg vinden maar dan zit je constant in dat boekje te turen, een GPS is vele malen gebruiksvriendelijker. Even afkloppen maar mijn GPS heeft tot nu toe zeer trouwe dienst verricht in weer en wind. Het is een oudje maar werkt uitstekend. In de route waren best flinke klimmetjes die genomen moesten worden tot wel 12 %. Bij 12 % is het voor mij lopen geblazen (gaat net zo snel als de andere fietsers). Als het kleinste voorblad nu 2 tot 4 tanden minder zou hebben kan ik 12% fietsend doen, maar nergens zo'n voorblad te krijgen natuurlijk.

 

In Najera aangekomen ben ik op de camping gaan staan en Charles heeft een refugio/ albergue genomen. De camping is oude stierenarena geweest waar ik nu met m'n tentje middenin sta, en maar loeren naar de deuren waar die stieren doorheen moeten en naar een vluchtweg, je weet tenslotte maar nooit.

 

Nog met een echtpaar gesproken die al op de terugweg waren vanuit Santiago en ondertussen 3500 km op de teller hadden staan en een echtpaar waarvan de man aan een been polio heeft gehad. Hij heeft alles fietsend gedaan met 1 been vanuit Almelo. Ga even zitten. Het goede been was wel twee keer zo veel gespierd als de mijne en zag er zeer imposant uit. In het stadje nog even paella gegeten, boodschappen gedaan en naar bed. Charles heb ik niet meer gezien.

 

 

Van Najera naar Borgos

Afstand 105 km

Gem snelheid 16,7 km p/u

Weer zonnig in de ochtend, in de middag hoge bewolking met storm, windkracht 6 tot 7 uit het westen.

Gisteravond ben ik 22:00 gestopt met lezen en heb aan 1 stuk door geslapen tot aan 06:40 uur, ik had het even nodig. Ik voelde me weer fris en fruitig toen ik wakker werd. Lekker ontbeten en koffie gedronken voor m'n tentje, het was koel maar niet koud, oftewel heerlijk. Rustig de boel ingepakt en 08:05 op weg. Met een aangenaam zonnetje en een lichte bries vanuit het zuiden was het lekker ontspannen fietsen. De route naar Borgos kruiste verschillende keren de hoofdweg met de nodige ommetjes waardoor ik op een gegeven moment de kortste route heb genomen en dat was de hoofdweg. De originele route liep over de heuvels en daar had ik effe niet zo zin in, ik heb dus gesmokkeld.

 

Omdat je op de hoofdweg toch een beetje met samengeknepen billen op de fiets zit vanwege de langs denderende vrachtwagens heb ik na 35 kilometer toch maar besloten weer de pelgrimsroute op te pakken. God heeft dat smokkelen direct bestraft want er stak precies op de route over de hoogste heuvel uit de omgeving van 1068m een wind op dat mag wel enige naam hebben. Boven op de top werd je amper van je fiets geblazen, windstoten van dik 7, recht op de kop. Het werd weer even een afzien momentje. Ik heb nog m'n excuses aangeboden maar de wind werd niet één moment minder.

 

Tot aan de camping wind tegen, ik heb weinig gezien van de omgeving met die "plaat" voor m'n kop. Vrij snel na aankomst op de camping kreeg ik van een Australisch echtpaar met een camper 2 biertjes. Een half uur later begon ik me aan de hand van non-verbale gezichtsuitdrukking van die Australiër te realiseren dat m'n Engels begon te haperen. Ik ben toen even maar wat gaan eten.

 

' s Avonds ben ik de stad Burgos ingegaan op zoek naar wat vaseline voor m'n schrale liezen, het leek wel schuurpapier. Je vraagt in een winkel naar vaseline en staan ze je aan te kijken "waar heeft hij het over" tot een "brighteyes" opeens zegt "ahh... vaselina"! Eén letter verschil, duidelijk geen talenknobbels hier.

 

Ik ben vroeg gaan slapen na tevergeefs de wifi van de camping te hebben geprobeerd. Ik was niet de enige die problemen had met verbinding.

 

 

Van Burgos naar San Anton

Afstand: 51km

Gem snelheid: 16,9

Weer: zonnig maar fris in de ochtend, 's middags harde wind op kop en zonnig

Het had geen zin vroeg op te staan want in tegenstelling tot Frankrijk zijn de winkels hier pas om 09:00 open. Voor die tijd valt er weinig boodschappen te doen. Het Australische echtpaar nodigde mij uit voor het ontbijt met koffie en daar zei ik geen nee tegen. Hij zei "neem wat je wilt, je zal het nodig hebben". Ik heb hem toen maar van zijn muesli en melk afgeholpen met 2 grote koppen koffie. Hele aardige mensen. Hij heeft een groot taxibedrijf in Perth en zij zit in de advocatuur. Hij benijdde mij een beetje dat ik met deze tocht bezig was. Ik zei  "dan ga je dat toch ook doen, gewoon beginnen". Zegt zijn vrouw, "zie je nou wel Dave, dat zeg ik ook al de hele tijd, maar jij vindt altijd wel weer een uitweg". Ik zei maar niets meer, ik ben benieuwd of hij het ooit gaat doen.

 

Om 08:45 uur afscheid genomen en ben na een bezoek aan de kathedraal van Burgos en de bakker op weg gegaan. Mooie route met alles erin, vlakke grindwegen, pittige klimmetjes en afdalingen, veel op hoogtes gefietst met een straf windje op kop. In het pittoreske dorpje Hontanas ben ik gaan lunchen op een terrasje en wie komt halverwege de lunch aanzetten? Charles, kon niet missen natuurlijk. We hebben ongeveer dezelfde snelheid en dan heb je hetzelfde als bij de lopers dat je elkaar regelmatig bij stopplaatsen aantreft.

 

8 km na Hontanas zijn we gestopt bij een Refugio. Charles was hier twee jaar eerder al geweest. Normaal gesproken zou ik nog doorrijden voor een camping maar deze Refugio is wel heel bijzonder. Hij is ondergebracht in een kerk ruïne (zie foto's) van de vroegere abdij van San Anton (12e - 14e eeuw). Het verblijf en het avondeten is gratis maar een donatie naar vermogen (Charles heeft dus kapitalen gedoneerd) is wel gewenst.

 

Er zijn daar maar een paar slaapplaatsen, dus wie het eerst komt het eerst maalt. Het is werkelijk iets heel bijzonders. Er waren maar weinig pelgrims aanwezig in de refugio, de meesten weten het niet eens denk ik, of hebben voor een andere refgio gekozen. Er is geen elektriciteit en alleen koud water. Je eet gezamenlijk aan tafel een eenvoudige maaltijd met veel wijn en je praat met mensen van over de hele wereld.

 

Ik heb met een priester gesproken die op z'n tijd ook wankelt met zijn geloof maar toch met de nodige introspectie en zelfreflectie en praten met anderen er weer sterker uitkomt. Je ziet aan hem dat hij veel heeft meegemaakt. Het is een Amerikaan die als priester werkt in de achterbuurten van Mexico City.  Hij is op weg met zijn neefje, een Amerikaanse jongen van 24 jaar waarvan zijn ene broer was gesneuveld in Afghanistan en zijn andere broer was bezweken aan de drugs. De priester begeleidde hem op zijn camino.

 

Een Koreaans meisje, een wees van 23 jaar, die op zoek is naar wat geluk en helemaal alleen is op deze wereld, geen familie, helemaal niets. Ze had onderweg een Spaanse vrouw ontmoet waarmee ze de camino loopt. Ze heeft enkele jaren heel hard gewerkt als afwashulp en met het gespaarde geld is ze naar Spanje gekomen om de camino te lopen.  Zo heeft iedereen zijn verhaal en motivatie waarom hij/zij deze camino doet. Al met al een leuke avond gehad in een zeer bijzondere omgeving.

 

 

Van San Anton naar Sahagun

Afstand 90 km

Gem. Snelheid: 20,6 km p/u

Weer: blauwe lucht met zon in de ochtend, wisselend bewolkt met veel wind in de middag.

Terrein: hoofdzakelijk vlak met enkele heuvels op het laatst.

07:00 opgestaan na een relaxte nacht, zowaar goed geslapen in een refugio. Het was zowel binnen als buiten koud maar er waren genoeg wollen dekens om je warm te houden. Met zijn allen het ontbijt gebruikt en rond 08:00 uur hebben we afscheid genomen van elkaar en zijn we gaan fietsen. Het was superweer, weinig wind, vlakke weg, geen verkeer en een bijzondere mooie omgeving. Als er een fietsparadijs zou bestaan dan was dit een afspiegeling daarvan. Ik werd gewoon overweldigd door al het natuurschoon, de vergezichten en het gevoel van vrijheid.

 

We hadden best de vaart erin want rond 12:00 uur zou het weer hard gaan waaien en we wilden maximaal profiteren van het beetje wind wat er nu stond. Bij een dorpje klikte een drietal Italiaanse Santiagogangers op mountainbikes aan ons vast en begonnen een treintje te vormen. Alleen de Hollanders reden op kop en de Italianen wilde niet overnemen. Toen dacht ik ook van "we gaan ze nu het snot voor de ogen rijden" en begonnen richting de 30 km p/u op te schakelen. Af en toe vaart inhoudend om te kijken of ze wilde overnemen maar nee, het bleef bij profiteren, typisch Italiaans.

 

Ik kreeg het idee dat hun laatste man niet zo goed kon meekomen, ik heb me toen even laten afzakken naar achteren om dat te filmen om gelijk weer de sokken erin te zetten op een vals plat naar boven. Ik vond het gewoon leuk om even te laten zien dat Hollanders op een vlakke weg onverslaanbaar zijn. Op een gegeven moment haakte ze af bij een dorpje, om een gesloten oud vervallen kerkje te bezichtigen, ja ja. We zijn toen ook maar gelijk rustiger gaan rijden, want ook wij voelden 'm in de benen, maar we hadden ondertussen aardig wat kilometers gemaakt.

 

Na de lunch begon het te waaien en naar mate de middag vorderde werd het steeds meer. Rijdend op een  hobbelig grindpad en met een licht vals plat naar boven was het weer als vanouds buffelen. In de laatste kilometers kregen we er ook weer heuvels bij, het was toen einde vlakke weg. We kwamen na 90 km precies op tijd aan in Sahagun voordat we gesloopt zouden worden door de wind.

 

We zijn bij een mooie refugio belandt, goede bedden en eindelijk eentje met een goede wifi verbinding. Morgen richting de stad Leon. Dat is niet zover vanwaar we nu zitten (65km). Charles houdt daar een rustdag, ik ga dan door richting Astorga.

 

Vervolg  

Loop ik wat rond in Sahagun en wie zie ik daar weer op een terrasje zitten? De bikkel Karel uit Brabant. Hoe doet die man dat!!! Drie dagen geleden heb ik hem voor het laatst gezien in Puente la Reine en daar nam hij ook nog een rustdag en ben ik doorgegaan.  Charles en ik hebben toch best fors doorgereden (denken we dan) en dan zien we vandaag Karel weer op dezelfde plek als wij.  Wat blijkt, Karel rijdt niet exact volgens de pelgrimroute maar laat zijn GPS de korste weg uitrekenen tussen de dorpjes en die fietst hij dan. Nu begrijp ik waarom hij zo snel is. Laat niet onverlet dat hij toch over dezelfde bergen en heuvels heen moet als ik. Het blijft hoe dan ook een hele prestatie van die man.     

 

Van Sahagun naar Leon

Afstand 57 km

Gem snelheid 19,1 km p/u

Weer: vroeg in de ochtend zon, snel overgaand in hoge bewolking en fris.

Vandaag alweer 4 weken op de fiets. Voor mij lijkt het of ik al veel langer van huis ben. Besef van tijd heb ik nauwelijks meer, alleen wanneer ik m'n stukje schrijf wordt ik eraan herinnerd. Geen televisie, geen nieuws, ik weet echt niet wat er speelt in de wereld. Om in een ander tijdsbewustzijn te komen za je je oude gedragspatronen moeten verlaten. Doe de camino en je wereld wordt totaal anders.

 

06:30 uur stapte ik uit m'n bedje en zag dat Charles al weg was. Hij vindt het prettig vroeg op pad te gaan en is snel klaar met inpakken. Zelf heb ik met die banaan fietstassen en uitrusting meer tijd nodig en ben ik rond 08:00 uur na een sloot koffie gaan rijden. Ik kan kort zijn; het was windstil, ik reed op een vlakke saaie weg en de kilometers gleden in een gestadig tempo onder m'n wielen vandaan. Er waren veel wandelaars langs die eentonige weg in gedachten aan het voortsjokken. De meesten zijn op dit traject al een tijdje onderweg en dan gaat het lopen wat moeizamer door de blaren en andere pijntjes. Een ligfiets die langs komt doorbreekt dan even de eentonigheid en zwaaien we naar elkaar.

 

Ik ben al 2400 km een bezienswaardigheid. Altijd dezelfde vragen over de fiets of ze willen er even op zitten voor de foto.

Na 38 km zag ik Charles weer in een dorpje en we zijn vandaar middels een shortcut richting Leon gereden. We kwamen 10:30 uur aan en zijn eerst een refugio gaan opzoeken. Morgen weer zo'n dag en dan zijn we de hoogvlaktes voorbij en beginnen twee dagen van flink klimmen. Twee pukkels van 1500m moeten bedwongen worden. Weliswaar starten we vanaf 800m maar de weg is steil naar boven. Na de afdaling is de dag voorbij en begin ik de volgende dag met de 2e pukkel, die is wat moeilijker als de eerste, schijn het. Dit is de reden dat ik nu twee dagen van 60 km ga maken, zo bereidt ik mezelf voor op de beklimming zonder daarvoor een hele rustdag te nemen.  Wanneer je volgens het boekje de 2e beklimming hebt gedaan heb je in principe de camino in de pocket en is het een kwestie van uitrijden naar Santiago. Ik zeg .... je bent er wanneer je er bent, niet eerder.   

Ik ben nu de stad Leon aan het bekijken en zit dit stukje te schrijven op de "playa major" tegenover de kathedraal Leon, wederom een imposant bouwwerk. Wanneer je je niet verdiept in de geschiedenis, architectuur, of cultuur is voor mij de ene stad hetzelfde als de andere. Ik weet het, ik ben een cultuurbarbaar. Thuis lees ik nog eens na wat ik in "hemelsnaam" gezien heb.

 

Van Leon naar Astorga

Afstand 60 km

Gemid. Snelheid 19,4 km p/u

Weer: zonnig, licht briesje uit het noorden, temp 24gr

Terrein: vlak en glooiend op het laatste gedeelte

07:00 opgestaan en 08:15 uur vertrokken. In de ochtend is het altijd weer even fris, je moet dan oppassen geen kou te vatten. Een meisje die vanochtend op de fiets vertrok voelde zich een beetje gammeltjes vanwege een opkomende verkoudheid met keelpijn. Zij wijtte dat aan de kou in de ochtenden. Ze hoopte niet ziek te worden. De tocht verliep verder soepeltjes, vlak terrein met hier en daar een bultje waar je overheen moest. Je zag de bergen (met sneeuwtoppen) die we morgen moeten beklimmen steeds dichterbij komen. Je hoeft niet zo hoog te klimmen zodat je sneeuwballen kan gaan gooien maar ik denk wel dat het fris gaat worden.

 

De route bedraagt 75km. Na de eerste beklimming is er een steile afdaling, daarom ga ik vandaag tijdens de siësta maar even m'n remblokjes vervangen en ander klein onderhoud plegen. De fiets ziet er niet uit van de stof en het slijpsel van de remblokjes. Na de siësta ga ik in de stad boodschappen doen en "cultuur" opsnuiven. Hier staat ergens een bouwwerk van de beroemde architect "Gaudi". Dat wil ik wel even zien.

 

Ik heb vandaag, na veel gedoe en geduld, met de GoPro camera en de uiterst langzame desktop van de refugio een tweeal video's geplaatst op de webblog. De eerste is waarbij Charles bijna een pelgrim voor z'n wandelschoenen reed nadat deze plotseling naar links uitstapte in de lijn van Charles. De tweede video spreekt voor zichzelf.

Morgen vroeg op, goed ontbijten en de beuk erin.

 

 

Van Astorga naar Cacabelos

Afstand 75km

Gem snelheid 15,4 km p/u

Weer: zon, zon en nog eens zon

Terrein: berg en heuvelig

Gisteravond nog even de stad in geweest en daar zagen we de Duitse wandelaar, Enrico, die we twee dagen eerder ook in Sahagun hadden ontmoet. De man had in 2 dagen tijd maar liefst honderd kilometer afgelegd, ongelooflijk. Hij was goed kapot en zat bij ons op het terrasje alleen maar een beetje wezenloos uit z'n ogen te kijken en is na 4 wijntjes vroeg gaan slapen. Charles en ik zijn daarna nog naar een gratis optreden van een cellist wezen kijken bij de kerk . Aan zijn kleren en schoenen te zien was het volgens mij een pelgrim. Hij had een ploeg mensen om zich heen voor de geluids- en videotechniek. Gelet op de omgeving waarin dit optreden plaats vond was het best wel uniek, maar van een solo cellist krijg ik het niet echt warm. Met mijn beperkte kijk op dit soort muziek had ik wel het idee dat de man goed was want ik kon hem niet betrappen op een vals nootje. De volgende dag zag ik hem de camino lopen met de cello op zijn rug en een cameraploeg er achteraan. Volgens mij moet het een bekend persoon zijn in die wereld, ik weet zijn naam helaas niet, een jonge vent van tussen de 20 en 30 jaar oud.

 

Ik lag in Astorga in een refugio op een kamer met 4 personen, een Noorse uit Oslo, een Bask, een Italiaan uit Venetie en ik de Hollander met z'n ligfiets. Leuk met zijn allen zitten praten totdat de Bask zijn spullen in ging pakken en besloot de bergroute te gaan lopen in de nacht. Het leek hem wel mooi met die sterrenhemel. Het moet volgens mij inderdaad heel bijzonder zijn om 's nachts in die bergen te wandelen. Misschien ga ik dat ook nog eens doen met de fiets op de terugweg.

 

Ik heb zeer goed geslapen en werd pas 07:00 uur wakker, de rest van de kamer ook. Ik zag dat Charles al onderweg was. 08:00 ben ik gaan fietsen. De route begon al direct met een vals plat naar boven en dat is niet opgehouden tot aan de top met hier en daar wat steile klimmetjes. Ik vond de klim enorm meevallen en kon het op 200 meter na, allemaal fietsend afleggen. Op een schaal van 10 geef ik de eerste Pyreneeën berg een 9, vwb afzien, deze berg een 6,5 a 7. Een meevallertje dus.

 

Boven aan de top van de berg leggen de mensen steentjes (soms ook grote stenen) neer bij het kruis met de naam of namen van mensen met wie ze een (spirituele) verbintenis hebben, of voor overleden personen. De stenen worden van huis meegenomen en bij het kruis neergelegd. Al die steentjes bij elkaar zijn in de loop der tijd een behoorlijke berg geworden (zie foto). Deze gewoonte was niet bij mij bekend maar ik heb wel een steen uit de omgeving gezocht en hierop de naam van onze overleden dochter "Lotte" aangebracht. Omdat ik geen viltstift had heb ik de naam uitgesneden op een stuk isolatieband en deze op de steen geplakt. Ondanks dat het al zo lang geleden was dat ze is overleden had ik het er best wel moeilijk mee.

 

Boven op de berg werd er gewaarschuwd voor de 15 km lange afdaling. Ik was op de hoogte dat er een steile afdaling zou komen, maar deze was wel heel erg steil en hobbelig. Als ik maar even de remmen losliet knalde ik direct naar de vijftig km p/u, je kon gewoon niet hard naar beneden zonder brokken te maken. Af en toe stopte ik even om aan de velgen te voelen, met name het kleine voorwiel werd bloedheet. Op die kleine velg komt veel remkracht te staan en om een klapband te voorkomen ben ik af en toe even gestopt om 'm te laten afkoelen.

 

Ik heb verder veel foto's gemaakt, het uitzicht was geweldig mooi. Beneden aangekomen ben ik in een parkje wezen lunchen en was het ondertussen behoorlijk warm geworden. Karel die ik onderweg ook al was tegengekomen heb ik nog gesproken op een terrasje maar die fietst nog 8 km langer door want die wil in een dorpje slapen met de wetenschap dat het dan nog maar 199km naar Santiago is. Voor mij is dat 207km. Charles heb ik niet meer gezien, volgens mij is hij gestopt in Ponferrada.

 

Ik ben nu beland in een refugio waar je met twee man op een kamertje slaapt, dit op aanraden van twee Amerikaanse dames die ik tegenkwam in Cacabelos. Het is de meest luxe refugio tot nu toe. Een slimme ondernemer heeft dat heel handig in elkaar gezet. Ik kan in ieder geval goed slapen voor de volgende berg morgen.

 

Van Cacabelos naar Samos

Afstand 75 km

Gem snelheid 15,2 km p/u

Weer: zon, windstil, warm tot heet

Terrein: Bergen

Gistavond nog gegeten in het stadje Cacabelos. Menu's proberen ze hier zo goedkoop mogelijk aan de man te brengen (€9), maar op een gegeven moment gaat dat ten koste van de kwaliteit. Ik heb het eten gelaten voor wat het is en teruggestuurd, ik hoefde het niet meer. Ik heb elders maar een grote "mixt salad" genomen en in de refugio wat brood met kaas.

 

Ik sliep met een Fransman op de kamer, hij was enorm hardhorend waardoor je bijna moest schreeuwen in z'n oor. Het gesprek liep dan ook een beetje stroef en de hele refugio keek onze kant op en rond 22:00 uur is dat niet de bedoeling. Het was een klein energiek Frans baasje met een jampotglazen bril en had continu een "smile" op z'n gezicht. Hij loopt tussen de 40 a 50 km per dag en had er al 1350 km opzitten, zonder rustdagen. Toen hij ging slapen had hij nog steeds een glimlach op zijn gezicht. Na het wakker worden was dat manneke, na afscheid te hebben genomen, al na 10 minuten er vandoor. Zelf ben ik 45 min later op pad gegaan.

 

Na ongeveer 30 min rijden bemerkte ik dat het kleinste voorblad bij heuvelop begon te zwabberen. Ik ben direct gestopt en zag dat het nog maar met 2 van de 5 bouten vastzat, de derde stond op het punt los te laten. Ik ben dus twee bouten onderweg kwijt geraakt, wel vreemd, ik heb er niets van gemerkt. Ik kon in ieder geval  onmogelijk zo doorrijden. Gelukkig was ik maar drie kilometer van een dorpje vandaan waar een fietsenmaker was. Nu maar hopen dat ze die maten van boutjes hadden want ik heb nu niet bepaald een courante maatvoering vwb de voorbladen. Ik moest nog 1,5 uur wachten voordat de winkel openging dus werd het maar zolang koffie drinken in het cafe. Het Fransmannetje kwam nog voorbij om te vragen of hij wat voor mij kon doen, maar in deze kon hij niets voor mij betekenen, wel aardig van hem om even te stoppen.

 

Uiteraard had de fietsenmaker niet de juiste maat boutjes, dus vroeg ik hem of ik mocht zoeken in een bak onbegrepen stukken. Gelukkig lag daar een oud crankstel waar ik de moertjes uit mocht halen. Ik moest er wel een tientje voor betalen. Grof geld natuurlijk voor een paar boutjes maar ik kon wel weer doorfietsen, anders was ik een dag kwijt geweest om met de bus naar een grote stad te gaan om boutjes te scoren.

 

Ondertussen was Charles ook gearriveerd in het dorpje en hebben we nog een slag uit zijn wiel gehaald en zijn daarna op pad gegaan. De bergetappe was voor mij op de schaal van 10 deze keer een 7,5 tot een 8. In het beginsel liep de weg met een vals plat naar boven (makkie) maar werd naar mate de top naderde steeds steiler. Ook hier heb ik op diverse stukken moeten lopen. Op een gegeven moment had ik alleen nog maar pap in de benen, het leek wel of ik niet meer vooruit kwam. Het was tevens behoorlijk warm geworden, ik was continu aan het drinken en drijfnat van het zweet. Op een gegeven moment waren we volgens Charles op de top en was het een kwestie van alleen maar afdalen. Ik opgelucht maar helaas.......er moesten nog even twee topjes genomen worden. Ook hier geldt het adagium; "na iedere heuvel ligt er weer één".

 

Maar uiteindelijk werden we beloond met een supersnelle afdaling. Deze keer met een goed wegdek en minder steil. Bij de bochten moest wel wat geremd worden waardoor ik net niet de 70km p/u kon aantikken. Volgens mij waren we in 15 minuten beneden, helaas. We zijn nog 10 km verder gefietst en zijn gestopt bij een refugio in het kleine dorpje Samos waar we de nacht hebben door gebracht.

 

Santiago is nog maar 145 km hier vandaan en de zwaarste stukken hebben we gehad, hoewel er nog enkele steile klimmetjes aankomen. Morgen uiteraard voetballen kijken, Spanje-Nederland, gaan we in een plaatselijk dorpscafé de Spanjaarden opnaaien.

 

 

Van Samos naar Melide

Afstand: 78 km

Gem snelheid: 17,2 km p/u

Weer: zon zon en nog steeds zon, temp warm tot heet.

Gisteravond de abdij bezocht van Samos, ook deze was weer groots en imposant van bouw. Ik was daar net op tijd aanwezig voor een heilige communie (denk ik ) van een meisje. Uiteraard was daar de nodige pracht en praal bij aanwezig (dat snappen die katholieke Spanjaarden wel) maar voor het zingen ben ik de kerk uitgegaan. Ik voelde me daar niet zo op m'n plaats en had het gevoel inbreuk te maken op hun rituelen.

 

Charles en ik hebben nog lekker een menu gegeten voor €10. Er zijn dus ook restaurants die er iets goeds van kunnen maken. Daarna de voetbalwedstrijd gekeken Brazilie -Kroatie. Het hele cafe was voor Kroatie (wij ook). Ik dacht dat ik kabaal kon maken tijdens een voetbalwedstrijd maar moet je die spanjaarden meemaken, een herrie, hallo pater. Met name de beheerder van de refugio had een stem van drie bootwerkers tegelijk.

 

Kan wat worden vanavond tijdens de wedstrijd Nederland-Spanje. We gaan eerst onze strategische en tactische posities bepalen in het cafe. We moeten zoveel mogelijk medestanders zien te vinden bij de andere Santiagogangers anders zitten we in de underdog positie.

 

Vandaag was eigenlijk de derde bergetappe. We moesten nog even drie bulten nemen die behoorlijk pittig waren. Met de vorige etappes nog in de benen en de warmte was het even doorpakken geblazen. In een hele mooie afdaling met licht bochtenwerk toch nog even 70,7 km p/u kunnen aantikken, doelstelling bereikt.

 

In het dorpje Portomarin zijn we de drie Koreanen tegengekomen die we nog in st Jean Pied la Port hadden ontmoet. Zij zijn in Parijs gestart, fietsen richting Santiago en gaan dan via de kust van Portugal en Spanje naar Barcelona, vandaar vliegen ze weer naar huis. Een behoorlijke afstand is dat. Die mannen hebben een groot doek/vlag bij zich waarop hun route staat afgebeeld en wij moesten daarmee met hen samen op de foto en onze namen bijschrijven. Zo hebben zij hun aandenken van de reis, heel leuk bedacht.

 

We zijn nu in Melide en de afstand tot Santiago is nog maar 58 km. We gaan daar een rustig ritje van maken en denken morgen om 12:00 uur aan te komen in Santiago. Dan wordt er een dag rust genomen en daarna twee dagen fietsen naar Fisterre (einde van de wereld), mijn uiteindelijke reisdoel. De terugreis naar Santiago doen we per bus. De fietsen schijnen onderin de bus te kunnen, dus we gaan het zien.

 

 

Van Melide naar Santiago

Afstand: 53 km

Gem Snelheid 17 km p/u

weer: Bewolkt en in de middag weer zon en warm, harde wind.

Terrein: Heuvels met pittige klimmetjes en mooie afdalingen.

Gisteravond hebben we ons voor het voetbal met oranje petjes en versierde buttons uitgedost. Er was niet zo veel fantasie voor nodig om te zien dat we Hollanders waren. We zijn in het centrum wat gaan eten en elke Spanjaard aangesproken dat ze eraan zouden gaan met 2-1. Er werd heel schamper gelachen en medelijdend gekeken om deze illusie.

 

We hebben de wedstrijd bekeken in een pelgrimscafe. Diverse nationaliteiten waren daar aanwezig, de meeste waren neutraal, maar de Japanners waren voor Spanje. De enige die kabaal maakten waren wij (japanners doen dat niet), niet zozeer in de eerste 30 minuten maar na de goal van Van Persie was de beer los. Een Japanner nam het nogal serieus op en ergerde zich groen en geel aan ons, kon geen lachje vanaf. Na de wedstrijd dacht ik even dat hij "harikiri" wilde plegen. Zelfs zijn vrienden moesten om hem lachen als we hem een beetje in de maling namen.

 

De Spaanse barman was voor Oranje en had voor deze gelegenheid een Oranje T-shirt. Vergis je niet, hier in noord Spanje zijn er genoeg mensen die zich willen afscheiden van Madrid en zijn daarom eerder voor Oranje dan Spanje, dat was heel opvallend. Laat niet onverlet dat er genoeg Spanjaarden waren die gewoon voor Spanje waren. Na de wedstrijd vierde de barman met ons de overwinning met het inschenken van een soort oranjebitter.

 

Omdat er weinig Spanjaarden in het cafe aanwezig waren zijn Charles en ik na de wedstrijd naar zo'n typisch Spaans cafeetje gegaan om bij hun de "sfeer" te proeven. Uitgedost en wel kwamen we met veel kabaal binnen en de mannen, helemaal nog in een rouwstemming, keken geagiteerd achterom en ik zei; "smile everybody" en nam toen direct een foto. We zijn gelijk omgedraaid en weggelopen. De Spanjaarden die we de volgende dag spraken vonden het een terechte overwinning van Nederland en hadden er helemaal geen moeite mee (zeggen ze). Ik spreek geen Spaans maar de koppen van de kranten en foto's spraken boekdelen..

 

De volgende dag reden we met de buttons en petjes op naar Santiago. Makkelijk uitrijden was er niet bij, er moest nog steeds pittig geklommen worden met hier en daar steile klimmetjes. Opvallend was dat er weinig fietsers nog de officiële route namen, de meesten namen de grote en kortere weg. We roken stal en wilde zo snel mogelijk naar Santiago. Ik was blij toen we uiteindelijk de kathedraal bereikte, ik was die dag er eigenlijk wel even klaar mee. Zelfs in de stad waren we nog aan het klimmen. Aangekomen bij de achterkant van kathedraal moesten we eigenlijk omrijden omdat we niet verder konden vanwege twee grote trappen naar beneden. Het was zo druk met voetgangers dat spontaan de fiets werd opgepakt en naar beneden werd gedragen.

 

En toen stonden we op het plein met al die honderden pelgrims. Het voelde best wel een beetje onwerkelijk dat het nu voorbij was. We hebben een paar foto's genomen en zijn toen maar kersen gaan eten op een bankje en alles een beetje aangekeken en over ons heen laten komen.

 

Op het plein liep ik Arno de politieman nog tegen het lijf die ik sinds Poitier niet meer had gezien. Hij was gisteren aangekomen en hebben elkaar kort gesproken en gefeliciteerd met het bereiken van het einddoel.

 

De mensen stonden bij het pelgrimsbureau in dikke rijen te wachten voor het, noem het maar het "certificaat". Ik had er op dat moment niet zo'n trek in, dat doe ik morgen wel. Eens in honderd jaar brengen ze aparte "aflaat" in omloop en de laatste keer was dat in 1914. Dus dit jaar ben ik de gelukkige bezitter van zo'n bijzonder exemplaar. Vanaf het plein ben ik op weg gegaan naar de camping. Weer die heuvels op van 10%, het was warm en een harde wind tegen.

 

Op de camping aangekomen werd ik welkom geheten door Alexi en Kirsten die we voor het laatst hadden gezien in Pamplona. Ik kwam de hoek om van het receptiegebouw en ze zagen me meteen. Het was een leuk weerzien. Zij zijn gestopt in Lagorona vanwege de vermoeienissen en de warmte. Ongetraind (nooit fietstochten gedaan) hebben ze toch wel bijna 2000km afgelegd, onderschat het niet. Ze hebben in Lagorona een auto gehuurd en zijn naar Santiago gereden. Ze balen wel aan de ene kant dat ze vroegtijdig gestopt zijn maar zijn toch trots dat ze zover zijn gekomen.

 

Karel kwam in de middag aan en staat nu naast mij op de camping. Het wachten is op Bert die we voor het laatst in st Jean Pied la Port hebben gezien en verder alle anderen die ik onderweg ben tegengekomen. Ik denk dat ik twee dagen op ze voor lig. De algemene teneur is dat iedereen blij is dat het er op zit, sommigen zijn echt tot het naadje gegaan en hebben staan janken op de bergen vanwege de hitte en vermoeienis.

 

We zijn gisteravond met zijn vijven uit eten geweest om het te vieren. Ik ging 01:30 m'n tentje in en werd 06:30 uur wakker en kon niet meer slapen. Ik zit nog helemaal in het ritme. Ik ga nu 1 of 2 dagen op krachten komen, de stad bekijken en dan richting kust. De rest gaat naar huis met vliegtuig of worden opgehaald.

 

 

Dag 34 / 15 juni

Vandaag de stad ingegaan en allerlei bezienswaardigheden bekeken. De binnenstad van Santiago is mooi met zijn smalle straatjes, steegjes, terrassen en eetgelegenheden. Ik heb een mis in de kathedraal bijgewoond maar er werd helaas niet "geslingerd" met het wierookvat, dat schijnt een aardig spektakel te zijn. Ik zat achteraan in de kerk en het was er heerlijk koel. Ik dommelde een beetje weg en werd steeds opgeschrikt van de mensen die steeds gingen staan dan weer knielen of zitten. Ik was niet de enige, ik zag twee wandelaars achter me die tegen elkaar in slaap waren gevallen. Paters of priesters laten ze gewoon doorslapen, komt vaker voor blijkbaar.

 

Verder heb ik wat gezwommen in het zwembad op de camping en een beetje zitten chillen voor de tent met anderen. 's Avonds weer de stad in gegaan om te eten en voetballen te kijken.

 

Dag 35 maandag 16 juni

Vandaag vroeg de stad in gegaan op zoek naar fietsenmakers voor een ander bergverzet. Santiago telt vier fietsenmakers en ik was me van bewust dat zo'n voorblad vinden een kwestie is van geluk. Dat heeft allemaal te maken dat mijn fiets een beetje antieke onderdelen bevat die moeilijk te verkrijgen zijn. Na links en rechts de stad te hebben doorgefietst vond ik bij de allerlaatste fietsenmaker (uiteraard) het gewenste voorblad. Die man had niet meer verwacht ooit dat voorblad nog te kunnen verkopen. Ik heb 'm gekregen voor een prikkie en met precies het aantal goede tanden (26), lucky me.

 

Terug op de camping het voorblad er op gezet en verder onderhoud gepleegd. Ik zou de volgende dag het verzet gaan uitproberen richting Fisterre. Volgens de Spanjaarden is dat de meest westelijke uithoek van het Europees vaste land. Ik heb ondertussen begrepen dat eigenlijk Portugal de eer heeft ipv Spanje, maar dat is later door modernere meting vastgesteld. Normaal gesproken gaat iedereen met de fiets vanuit Santiago naar Fisterre met een beperkte bepakking maar ik neem de hele bubs mee om het bergverzet te testen. Tijdens de bergritten heb ik gemerkt dat ik, door het te grote verzet, toch meer op kracht moest fietsen dan op souplesse. Na een aantal bergetappes achter elkaar lukt het dan niet om de volgende dagen genoeg te zijn hersteld en loop je tijdens het klimmen op een gegeven moment helemaal vol. Maar goed hij zit er op, dus ik ben benieuwd.

 

's avonds nog met Charles voor de laatste keer gegeten in de stad, hij gaat weg wanneer ik terugkom van Fisterre. Ik heb prettig gezelschap aan hem gehad tijdens de fietstocht en ook al fietsten we sommige dagen apart van elkaar, dan ontkwam je er niet aan dat we elkaar op een gegeven moment toch weer zouden tegenkomen. We hadden beide dezelfde gemiddelde snelheid. De momenten dat ik hem inhaalde was tijdens de afdalingen of de rechte stukken, berg op was hij weer sneller en zo bleef dat gelijk opgaan.

 

Charles bedankt voor de mooie fietsdagen, we zien elkaar binnenkort vast nog een keer in Den Haag en een goede vlucht terug. Verder nog afscheid genomen van Karel, Alexi en Kirsten, ook jullie bedankt voor jullie aangename gezelschap en wie weet tot ziens binnenkort in Den Haag of Brabant.

 

Van Santiago naar Fisterre

Afstand 91km

Gem snelheid 16,8 km p/u

Weer: heet tot bloedheet

De route staat bekend als pittig met de nodige lange en soms steile beklimmingen. Wat de tocht extra zwaar maakte deze keer was de hitte, in de zon was het 34 graden en een kleine wind mee. Tijdens de beklimmingen voelde je de enorme hitte naar je hoofd stijgen en bij de afdalingen had je gelukkig nog enigzins verkoeling, maar ja, die duren alleen niet zo lang. Het was drinken , drinken en nog eens drinken. Het bergverzet werkte naar verwachting, ik ging qua snelheid wat minder snel (0,7 km minder) naar boven maar ik kon nu makkelijk doorfietsen tijdens de steile klimmetjes en hoefde niet meer te lopen. Dat was precies de bedoeling. Het overstappen van een 30 tands verzet naar een 26 heeft geholpen en is een heel verschil.

 

In Fisterre eindigt de wereld en om dat aan te geven staat daar een paal met daarop 0,00 km. Daar heb ik wijn uit m'n schelp gedronken als toost op het bereiken van mijn doel. Een Amerikaan vroeg nog of dat een traditie was omdat hij het wel een leuk idee vond. Ik zei "nee niet echt,  ik wilde even toosten op mezelf". In Fisterre bestaat o.a. de traditie dat je daar je schoenen verbrand of andere kledingstukken die je niet meer nodig hebt. In vroegere tijden deden de pelgrimgangers dat ten teken van het einde van de zware reis. Ik kan me niet voorstellen dat je daar je bergschoenen gaat verbranden.

 

Het mocht dan een hete dag zijn geweest maar het voordeel van het mooie weer was dat ik daar een zeer mooie zonsondergang heb meegemaakt waarbij ik de zon helemaal in de zee heb zien zakken zonder iets van nevel, heel mooi. Als de wind van zee komt kan het daar bar slecht weer zijn met de nodige mist. Al met al, ik heb fantastische mooie plaatjes kunnen schieten die avond. Om 23:00 naar bed in een refugio en heb ik geslapen als een os.

'